"ไอหอมเบาเถอะมึง เมามากแล้วนะ"
นิพลเอ่ยเตือนเพื่อน
"สติกูยังครบ แต่สมองกับร่างกายอาจส่วนทางกันนิดหน่อยแต่..กูไหว"
"ขอโทษนะครับคุณแก้มหอมท่าทางจะเมาแล้วให้ผมไปส่งไมครับ"
เอกชายหนุ่มโต๊ะข้างๆเดินเขามาหาแก้มหอมอีกครั้ง
"ไม่รบกวนค่ะ ฉันมากับเพื่อนขอบคุณ"
แก้มหอมตอบกลับด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
"น่าให้พี่ไปส่งดีกว่า รับรองพี่จะดูแลอย่างดีเลย"มันพูดพร้อมกับเอามือมาม้วนปลาบผมเธอเล่นอย่างกวนๆ
"นี้.. ที่บ้านไม่ได้สอนเรื่องมารยาทหรอ"
"พูดกันดีๆ ดีกว่าคนสวยพี่พร้อมเปย์หนูนะ อยากได้อะไรบอกพี่ได้เลย"
"หน้าฉันเหมือนอีหนูหรอ ฉันมีงานทำ มี
เงินเดือนที่เลี้ยงตัวเองได้สบายๆ เพราะฉะนั้น อย่ามายุ่งกับฉัน"
"อ่าว..สงสัยจะพูดกันดีๆไม่รู้เรื่องซะแล้ว"
เอกเริ่มออกลูกนักเลง
"เอ้ย เพื่อนผมไม่เล่นด้วยก็อย่าเร้าหรือดีกว่า"
ปกรฌ์ที่ทนนั้งดูมานานเริ่มทนไมได้
"อย่าเสือกกูไม่ได้พูดกับมึง"
"อ่าวไอนี้ เวลาเขาพูดดี
