พิทยาขัดขึ้นแต่ทศรัสมิ์ส่ายหน้า
“จะเป็นไรไหมครับถ้าผมจะทานอาหารตรงนี้กับคุณและคุณ...อณัศยา”
“จะดีเหรอคะทศ...เขาสองคนอาจจะอยากกินอะไรกันสองต่อสองก็ได้นะคะ”
สรวงสุดาเป็นฝ่ายขัดขึ้นบ้างแต่ชายหนุ่มที่เธอเกาะเกี่ยวแขนอยู่กลับผละห่างและเดินไปหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้เหมือนไม่ได้สนใจต่อคำทัดทานนั้น
“ผมอยากทานอาหารกับช่างภาพที่นี่เพราะจะได้คุยเรื่องโปรเจ็คที่ผมมอบหมายให้เขาสองคนทำ”
“ไม่เป็นไรครับ ถ้าคุณทศรัสมิ์จะนั่งทานอาหารกับพวกเรา ถ้าอย่างนั้นผมจะไปสั่งอาหารจากร้านของอุทยานมาให้นะครับ”
พิทยาออกตัวในขณะที่สรวงสุดาทำสีหน้าไม่พอใจเพราะเห็นช่างภาพหนุ่มเจ้ากี้เจ้าการซึ่งในเวลาเดียวกันนั้นอณัศยาก็แทบจะกลืนน้ำลายไม่ลงคอ ทำไมเธอต้องมาพบเขาที่นี่ ทำไมต้องเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนี้อีก ถ้าไม่เกรงใจพิทยาเธอจะเดินออกไปถ่ายรูปที่ชายหาดเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“เชิญนั่งสิครับ...คุณอณัศยา”
ทศรัสมิ์เอ่ยขึ้นขณะท
