ลีลากล่าวจบก็เดินออกไปจากที่นั้นอย่างเงียบ ๆ และสำหรับทศรัสมิ์เขาได้ประจักษ์ในวินาทีนี้แล้วว่าความแค้นไม่อาจดับมันลงได้ด้วยความแค้นเพราะท้ายที่สุดคนที่เจ็บปวดไม่ใช่คนที่เขาอยากเอาคืนแต่กลายเป็นจิตวิญญาณบริสุทธิ์ที่ไม่ควรเข้ามารับผลกรรมจากการกระทำครั้งนี้ เขาเกือบฆ่าอณัศยาและลูกให้ตายคามือก็ด้วยความแค้นเคืองที่ปราศจากเหตุผล ป้านิ่มมองดูชายหนุ่มที่ยังนั่งคุกเข่านิ่งก่อนจะเข้าไปนั่งข้าง ๆ และโอบกอดร่างหนาใหญ่ไว้พร้อมทั้งร้องไห้ออกมา
“คุณทศ...ป้านิ่มไม่โกรธ ไม่โทษว่าคุณเป็นคนผิดหรอกนะคะ แต่...คุณจะปล่อยให้คุณลีลาไปตามหาคุณแยมเองอย่างนั้นหรือคะ”
“ผมยังนึกไม่ออกเลยครับป้านิ่มว่าผมจะไปตามหาเมียของผมได้ที่ไหน แต่ผมจะไม่ยอมปล่อยให้แยมไปจากชีวิตของผมแน่”
“เธอคงเสียใจมากเลยนะคะ ถ้าเป็นป้าก็คงจะไปเหมือนกัน คุณทศพอจะนึกออกไหมคะว่าคุณแยมจะไปที่ไหนได้”
“ผมยังมืดแปดด้านอยู่เลยครับ ตอนนี้สิ่งที่ผมเสียใ
