“เสื้อผ้าของวดีเยอะแยะเลยค่ะ ไม่ต้องซื้อหรอกค่ะ”
“มีชุดว่ายน้ำหรือยังล่ะครับ”
“อ้อ... ชุดว่ายน้ำยังค่ะ” เพราะเธอไม่ได้ไปเที่ยวไหนหลายปีแล้ว มัวแต่ดูแลบิดามารดาป่วย วันๆ ก็อยู่แต่กับบ้าน ทำอาหาร ไปตลาด ไปธนาคารแค่นั้นจริงๆ
“เราจะไปฮันนีมูนกันเกือบอาทิตย์เลยนะครับ ผมอยากซื้อชุดนอนให้วดีด้วย” เขาหันมามองสบตา ทำไมไม่รู้สุภาวดีรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมดเมื่อได้สบสายตาร้อนแรงนั้น พอเขาจอดรถ เขาก็จับมือเธอพาลงจากรถ เดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้าด้วยกัน
“นี่ไม่ใช่ร้านขายชุดว่ายน้ำนี่คะ”
“ผมอยากได้แหวนน่ะครับ”
“เอ่อ... ค่ะ” เธอรับคำหัวใจเต้นระทึก คิดไปว่าเขาจะซื้อแหวนให้เธอ แต่เลือกไปเลือกมา เขาก็ถามความเห็นเธอ ซื้อแล้วก็เก็บเอาไว้กับตัวเฉยเลย เธอเลยแอบใจแป้วเล็กน้อย คิดว่าเขาอาจจะไม่ได้ซื้อให้เธอ ไม่งั้นคงบอกไปแล้วว่าซื้อให้เธอ
“ไปซื้อชุดว่ายน้ำกันครับ” เขาพาเธอเข้าไปในร้านขายชุดว่ายน้ำ พนักงานออกมา
