My Cold and Evil Husband

CHAPTER 6

Kinabukas, nang lumabas si Tyler sa kuwarto, he saw Lorraine hugging her legs tightly with her head on her lap, with her eyes closed.

Tyler slightly kicked her and snapped. "Get up!"

Nagising si Lorraine sa naramdamang sakit. Alas singko na ng umaga siya nakatulog, but then she suddenly felt pain in her leg and woke up.

Nang makita ang galit na mukha ni Tyler biglang nawala ang antok niya. Napatayo siya bigla. Tila nahirapan naman siyang tumayo ng tuwid dahil sa nararamdamang pananakit ng katawan at dahil sa hindi pa siya lubos na gumagaling. Bigla siyang nakaramdam ng pagkahilo na para bang hinihila ang kanya katawan. Nawalan siya ng malay at biglang natumba ngunit may mga bisig na sumalo sa kanya.

Nang magkamalay si Lorraine, may naramdaman siyang mainit na bagay na nakayakap sa kanya, pagkamulat ng mata nakita niyang nakatitig si Tyler sa kanya habang hawak siya ng mga bisig nito.

"I'm sorry, I didn't mean to." Lorraine realized that she fell into Tyler's arms and quickly took two steps back.

Tiningnan lang siya ng malamig ni Tyler at ngumisi. "Kung akala mo makukuha mo ako sa ganyang style mo, nagkakamali ka. Kailan man ay hindi magbabago ang tingin ko sa iyo!"

Dahil sa sinabi nito, matalim na tiningnan ni Lorraine si Tyler. Gusto niyang magalit, ngunit agad na sumagi sa isipan niya si Dhanna kaya minabuti niyang manahimik na lamang.

Hindi nakaligtas kay Tyler ang matalim na titig na pinukol ni Lorraine sa kanya. Ang babaeng ito ay may gana pang magalit, kung tutuusin naging mabait ako ngayon sa kanya!

Thinking of this, Tyler suddenly shouted. "Manang Nempha!"

Nang marinig ang tawag ni Tyler mabilis na umakyat sa itaas si manang Nempha. "Bakit ho, Sir? May iuutos ho ba kayo?"

"Pinagawa mo na ba sa kanya ang inutos ko sa iyo kahapon?" malakas at may diin ang boses ni Tyler para marinig ni Lorraine.

Biglang napaisip si Manang Nempha at naalala niya na hindi pa natapos ni Lorraine ang paglinis sa garden. "Miss Lorraine, hindi mo pa natatapos ang trabaho mo kahapon, sumunod ka na sa akin."

Alam ni Lorraine na hindi titigil si Tyler sa pagpapahirap sa kanya, napabuntong hininga na lang siya at tahimik na sumunod kay Manang Nempha. Ngunit hindi pa sila nakakalayo nang marinig muli ang boses ni Tyler. "Manang Nempha, she's not allowed to eat without finishing her work."

"Yes po, Sir," anang manang Nempha na may paggalang. At tumuloy nang bumaba ng hagdan.

Biglang nanikip ang dibdib ni Lorraine ng maisip ang napakalawak na taniman ng rosas sa garden. Kahit pa malinis niya iyon lahat ay tiyak na hindi rin naman titigil si Tyler sa pagpapahirap sa kanya habang siya ay nasa puder nito. Dahil alam naman niya ang rason kung bakit siya nito pinakasalan. Hiling niya na sana nababawasan ang galit nito sa tuwing pinahihirapan siya.

Nang maihatid siya sa garden ni Manang Nempha, iniwanan na agad siya nito, without bothering to tell her kung saan ang mga gamit panlinis roon.

Fortunately, Lorraine asked the passing maid before finding the scissors to prune the leaves.

Hindi agad kumilos si Lorraine para linisin ang malawak na harden. Naisip niya kung paano na ang trabaho niya at ang pag-aaral. Sana man lang payagan siya ni Tyler makapag-aral muli.

Ngunit sa nakikita niyang pagkaka-disgusto sa kanya ni Tyler, malabong pababalikin siya nito sa pag-aaral.

After thinking for a while, Lorraine still began to prune the flowers. Now, she could only look at it one step at a time.

"Aray!" hindi niya napansin na may tinik ang hiwakan niya. Agad tumulo ang dugo sa kamay niyang natusok ng tinik.

Lorraine had finally managed to stop the bleeding, but she still had to continue work. Otherwise, she wouldn't be able to eat anymore.

Hindi alam ni Lorraine na may isang bulto na nakamasid sa kanya sa hindi kalayuan. When that figure saw that she had been stabbed, a look of delight flashed across his face!

After observing for a while, the figure left. The moment that figure left, Lorraine suddenly looked in that direction. However, she didn't see anything.

"Strange, could it be my imagination?" bulong ni Lorraine sa sarili. May naramdaman talaga siya na may nakatingin sa kanya, but when she looked that direction, wala naman siyang nakitang tao roon, kaya inisip na lang niya na guni-guni lang niya iyon.

Habang nasa garden, ang buong akala ni Lorraine, may isang tao na magdadala sa kanya ng pagkain, pero nakamali siya ng akala dahil pinanindigan ni Tyler ang mga sinabi nito. Dahil na rin sa sinabi nito na hindi siya makakain kapag hindi natapos ang trabaho niya walang magkakamaling may magbigay ng pagkain sa kanya. Puwera na lang kung ang magbibigay ay handang lisanin ang mansyon ora mismo.

However, Tyler only said that she was not allowed to eat or drink water. Therefore when it was noon, Lorraine went to find a cool place to stay.

It was a scorching summer day, and the sun was at its hottest at noon. Kahit na sa lilim na si Lorraine ramdam parin niya ang init ng ihip ng hangin.

Kumuha siya ng malapad na dahon at ginawang pamaypay para maibsan ang init na nararamdaman.

Maya-maya pa ay may narinig siyang kakaibang tunog.

She listened carefully and realized someone was crying. She was curious and looked toward the source of the sound.

Nakita niya ang isang maid na pinapunasan ang luha, nilapitan niya at tinanong, "sino ka? Bakit ka umiiyak?"

Gulat na gulat ito nang marinig ang boses ni Lorraine. She raised her head to look at her.

"Inutusan ako ni Manang Nempha na labhan itong mga damit, kaya lang kahapon nasugatan ako at hindi ako makahawak ng tubig dahil sa kumikirot pa ang sugat ko," malungkot na tugon nito.

Napansin ni Lorraine na may isang tray ng maruruming damit sa harap nito. Mga uniform iyon ng lahat ng katulong. Tinanong niya ito. "Kung may sugat pala ang kamay mo, bakit hindi mo gamitin ang washing machine? Siguro naman, may washing machine dito sa villa."

"Sabi ni manang Nempha, kusutin ko lang daw ang mga ito."

Lorraine also felt sympathy for the girl so she rolled up her sleeves and sat on the stool in front of the tub of clothes. "Tutulungan na kitang labhan ang mga iyan."

"Huwag na, trabaho ko ito, hindi ko puwede ipasa sa iyo," agad siyang pinigilan nito.

Ngunit hindi pa rin nagpatinag si Lorraine, she skillfully flipped through the clothes in her hand. "Sige na magpahinga ka na, kayang-kaya ko na ito at isa pa kakaunti lang naman."

Bata pa lang alam na ni Lorraine lahat ng gawaing bahay. In high school, she studied while working, so she didn't waste any time on chores. Therefore, she did things quickly and efficiently. . .