TUMANGO si Amethyst sa tinuran ni Maximus.
“Ito ang isa sa paraan niyong mga tao upang mag bigay ng lunas sa isang tao. Hindi ba't tama ako ng tinuran?”
“Y-yeah,” he answered her confuse and looked at his wife Aquila. Napaka-init ng katawan nito at ang pangyayari kanina lamang at ang naramdaman niyang pagkamuhi sa kanyang kahinaan bilang isang tao ay pang habang-buhay na siyang kakainin.
Hindi niya maaring matulungan ang asawa sa oras na ito ang nangailangan.
“Magiging ayos lamang siya, maging ang inyong anak.”
Naluluha ang mga matang ibinaba niya ang tingin upang iiwas ito sa paningin ni Amethyst.
“Salamat at dumating ka," he mouthed with his embarrassment. He was looking his self now as a burden and useless. Aquila don't deserve him. She don't deserve a human who can't do any
