Isang lingo na kaming hindi nagkikita ni Marco. At sa wakas nakapagpahinga ako sa mga parusa niya. Dahil halos araw-araw niya akong sinasaktan. Naging manhid na nga ako, at tila nagka-kakalyo na ang buong katawan ko sa araw-araw na pananakit niya. Hindi ko nga alam kung mas matutuwa pa ako kung tuluyan niya na akong patayin. Hindi yung ganito na kabisado ko na ang bawat hampas niya sakin. Wala akong magawa kundi ang tiisin ang sakit. Pansin ko na nga ang malaking pagbagsak ng katawan ko. Sino ba naman ang matutuwa na ang almusal ay hampas ng latigo.
Mula noong huling gabing ginalaw niya ako, ay hindi na muling nasundan pa. Nagpapasalamat ako dun at hindi na niya inulit. Mag dadalawang buwan na akong nakakulong sa silid na ito. Wala na rin akong balita sa mga nangyayari sa labas.
Bumuk
