Sandra’s POV
“AXEL, where are we going? Ang aga—aga pa para bumangon. Alas singko pa lang,” wika ko nang akmang hihilahin na sana niyaa ako palabas nitong silid.
Ramdam na ramdam ko ang lamig na siyang kaagad na bumalot sa aking katawan nang hawiin ni Axel ang kumot na siyang bumabalot sa aking katawan.
Wala akong ka—ideya—ideya kung saan man kami pupunta ngayon ngunit isa lang ang tanging alam ko…
“Maliligo na ako, Sanadra.” Ang tanging sambit nito na siyang nagpapakunot ng aking noo.
Maliligo lang siya? Eh, bakit kailangan ko pang sumama?
“Maliligo ka lang naman pala. Maligo ka muna at magluluto lang ako para sa umagahan namin saka pupuntahan ko pa ang anak natin kung nakatulog ba siya nang maayos,” mabilis kong sambit at sa puntong ito ay tuluyan ko na ring nabitawan ang kaniyang
