Sandra’s POV
“I MISS you, dad. Sasama ka na ba sa amin? Sa kina Tita Sandra? Are we going to live together with her?”
Hindi ko alam pero parang nanunuyo ang lalamunan ko habang naririnig ko ang katatagang binitawan ni Sofia. I can’t state at my daughter. Alam kong nahihirapan na rin siya sa sitwasyon.
Ilang segundo lang ang lumipas at bumaling muli si Axel sa aking atensyon. Hindi ko alam kung lungkot ang bumabalot sa kaniyang atensyon ngayon.
Pakana naman niya ang lahat ng ito kaya bakit pa siya nalulungkot? Alam na naman niya sigurong ito ang kinahinatnat ng lahat ng mga pinaggagawa niya kaya bakit pa siya malulungkot?
“Narinig mo naman siguro ang narinig ng bata, hindi ba?” tanong nito sa akin.
Lumunok ako ng sarili kong laway.
May pride rin ako but looking at my daughter suffer
