Amanda POV
Tulala ako ngayon sa kisame habang nakahiga. Bumabagabag sa akin yong nangyari kahapon. Yong mga sinabi ni Thunder. Lalo na yong itsura at kung paano sya umiyak sa harapan ko. Sumikip ang dibdib ko.
Sobra na ba ako sakanya? Sobra na ba yong ginawa ko? Nasaktan lang din ako kaya nagawa ko yon. I can't blame myself..
Tumagilid ako nang higa kasabay nito ang pagtulo ng luha ko na agad ko pinunasan. Sobrang bigat ng dibdib ko, lalo na paulit ulit nag re-replay sa utak ko paano umiyak si Thunder. Pumikit ako at inaalala lahat.
Siguro nga.. Siguro tama sila. Sobra na ako. Hindi man ako nakinig sakanya. He's my husband for Pete sake! Bakit hindi ako nakinig sakanya muna.
Ang masakit pa pinag tabuyan ko sya.. Bumalik na naman ang ala-ala na iyon.
Taas baba ang dibdib ni Thunder pa
