Kung hindi siguro umuulan nang mga sandaling iyon ay marahil nabingi na ako sa katahimikan. I never thought that I could sit in a room with all of them without laughing or even gleaming with smiles. Because it has always been like that ever since. Kapag kumpleto kami sa iisang kwarto, hindi maiiwasan ang pagngiti ko. Or maybe because they have always been trying to keep this smile on my face. Only than tonight, right now, none of them, none of us has the courage to even break the silence.
I’ve already lost track of the time. Mula kaninang nag-usap kami, hanggang nang magkaharap sa hapag, hanggang ngayon, tila ba ay bawat isa sa amin ay natatakot magsalita. May pang-aalinlangan pa kung magiging tama ba ang lalabas sa bibig o mas mainam na manahimik na lang.
Buong oras ay nasa sala
