“CHRISTINE,” a voice called and woke me up.
Iminulat ko ang aking mga mata at ganoon na lang ang aking pagtataka nang matagpuan ang aking sarili na nasa gitna ng isang napakalawak na kaparangan na punong-puno ng mababangong bulaklak.
“Christine, anak. Dito,” tawag sa akin ng isang panlalakeng tinig.
Napabalikwas ako ng bangon dahil nakikilala ko ang boses na iyon.
“Papa,” anas ko.
Si Yoshiro Matsuda iyon, hindi ba? Ang aking ama. May pananabik akong tumayo saka inilibot sa tila paraisong lugar na iyon ang aking paningin. I grinned widely as I saw something not far away from me. Sa `di kalayuan ay may isang burol at sa itaas niyon ay may isang malaking puno.
I moved. Agad na nahawi ang mga damo sa aking harapan nang humakbang ako patungo roon.
“Papa,” tawag ko sa aking ama.
I not
