Kanina lang punong-puno ako ng kaba. Ngayon naman panghihinayang ang nasa akin. Panghihinayang dahil gusto ko na talagang matapos ang lahat ito. Panghihinayang dahil mukhang patuloy pa rin kaming guguluhin ng nakaraan. Gusto ko na ring kalimutan ang lahat iyon just like what Mom tried to do. Pero hindi n'ya kinaya and I don't think I can if she can't.
"Don't think too much, okay." Malambing na sabi ni Trixon ng nasa sasakyan na kami.
Tumango na lamang ako dahil hindi ko alam kung paano iyon hindi iisipin. Inaayos n'ya ang seatbelt ko na nakalimutan ko ng ayusin. Hinalikan muna n'ya ako sa noo bago nagsimulang magdrive.
I'm lucky Trixon is here with me. I have him to lean on. Masaya na ako sa mga iniisip kong iyon ng biglang naalala ko na may tinatago s'ya sa'kin. Paano kung mahihirapan
