LUMIPAS na ang halos isang oras ay hindi pa rin humuhupa ang inis at galit ko. Tinitigan ko ang orasan na nasa itaas na parte ng pinto. Isang oras pa ang hihintayin ko bago makauwi at mukang hindi ko na makakaya pang maghintay ng matagal, nag-ngingitngit ako sa galit dahil sa aking kapatid.
Hindi ko matanggap na ganoon niya lang kadaling saktan ako. "Tangina! Langyang 'yon!" Naiboses ko ang aking inis na agad ko ding hinilot ang aking sintido.
Para akong bulkan na sasabog. Kung pwede ko lang sirain lahat ng nandito sa aking opisina ay ginawa ko na, kaso hindi pwede. Kailangan kong magpigil. Kahit gusto ko siyang sugurin at upakan ay di ko maaaring gawin.
"Langya ka! May araw ka din!" Dinaan ko na lang sa sigaw ang galit na kanina ko pa gustong ilabas. Walang pag-aatubiling kinuha ang te
