Lorenzo’s Redemption

Chapter 4

Nagbingi-bingihan si Heronisa habang tinatawag siya ng kapatid. No, she doesn’t want to face them. She knows his friends had plans for her.

Masama ang binabalak nila sa dalaga at ayaw niyang mangyari ang iniisip niya imbis na lumabas ay tahimik lamang siyang nag-isip at nag-pa-panic.

She can’t imagine what they will do next to her. Ayaw niyang mangyari ang kamuntikan nang mangyari sa kanya noon. They were already tainted her mind and heart. She won’t let them this time even what it takes.

If she wanted to die, it will not be in their hands. Hindi ang panggagahasa ang ikamamatay niya. Ayaw niyang mangyari yon hindi siya papayag lalo pa at kilala niyang mga halang ang kaluluwa ng mga kaibigan ng kapatid.

She may be an idiot and innocent into their eyes but she knows what’s right and wrong, what’s okay and not.

Ilang taon nga siyang ikinulong sa bahay na ito at ignorante at wala siyang alam sa maraming bagay pero hindi ibig sabihin noon na hahayaan niyang mamatay ang sarili na dudumihan ng ibang tao.

“Walangya kang bobo ka! Bumaba ka dito kung ayaw mong masaktan!” Nanginginig ang tuhod ni Heronisa.

Mahirap man sa kanya ang mag-isip pero kailangan niyang makaalis dito kahit pa hindi siya makalakad nang maayos.

Ilang beses na niyang pinlano na makaalis sana naman dito hindi na siys mahuli. This was an unplanned plan.

Hopefully, this will be a successful one. Every now and then she knows that their backyard is the forest.

Sa tuwing may pagkakataon siya kapag umaalis ang kapatid ay dahan-dahan niyang binubutasan ang dingding paharap sa kagubatan. She saw his foster father once did this.

Noong inaayos nito ang basement nila pero ayaw naman nitong sirain ang pinto dahil mahal daw ang pagkakagawa noon. Nakita niya kung paano pumasok at lumabas roon ang ama-amahan kaya naman ginaya niya ito.

Sinadya ng mga umampon sa kanya na gubat ang likod ng bahay nila dahil mahilig maglakad-lakad sa masukal na gubat ang kanyang ama-amahan kasabay ng kanyang ina-inahan. They love the nature that’s why they love to explore.

Alam niya ang pasiko-sikot ng gubat dahil ilang beses na siyang isinama roon ng kanyang ama-amahan.

Her foster father loves to teach her things in nature even though she can’t really understand it all.

“B –less me Lord.” She muttered to her mind.

Napalunok si Heronisa nang dahang-dahang tumayo at inalis ang nakatakip na painting sa butas na saktong-sakto sa kanya. She was small that’s why she can fit in that easily.

Alam din niyang hindi nagagawi sa likod ang kapatid niya dahil napakatamad nito maliban na lang sa pagbebenta at paggamit ng droga. May nakatali rin na pinagtagpi-tagping tela na ginawa niyang lubid para gamitin pababa.

Payat si Heronisa at walang nutrisyon sa katawan kaya malamang napakagaan nito. If she wanted to die, she wanted to die peacefully.

Mas mabuti na ang lapain ng mga mababangis na hayop sa gubat kaysa ang pagsamantalahan ng mga kaibigan ng kapatid.

She knows the other way out of the forest. Kung makakalabas siya nang hindi nalalapa ng mga hayop mabuti pero kung mamatay siya sa loob nito mas mabuti atleast alam niyang napakinabangan siya ng mga gutom na hayop sa loob ng gubat.

Pinigilan ni Heronisa ang kahit na anong boses na lumabas sa kanya ng marinig niya ang mga yabag papaakyat rito sa itaas.

Ibinuhos ni Heronisa ang buong lakas upang makasampa sa butas na ginawa niya at napahawak nang mahigpit sa taling ginawa nito.

Slowly, she gets down. She made sure, she didn’t make any single noise to alert his foster brother.

Sa bawat hakbang nang pagbaba ng ni Heronisa ay kapalit noon ay ang hindi mahabol-habol na pintig ng puso nito pati na rin ang malalaking butil ng pawis na nahuhulog mula sa kanyang noo.

Natatakot siya habang pababa nang pababa siya mahigpit siyang nakahawak sa telang lubid. Panay tingin ni Heronisa sa baba sa tuwing nalalaman niya na malapit siya. Madiin niyang kinagat ang labi nang marinig ang pagkakatulak ng pintuan ng attic.

Sinisira na ng kapatid niya ang pinto. She’s determined even though she doesn’t know what will happen to her after she’ll escape.

Walang pagsidlang ang tuwa ni Heronisa nang makatapak siya sa lupa.

Silently, she rejoices. She doesn’t know what she’s doing but she knows that she’ll be free in the forest.

Sana lang, sana lang talaga ay makalabas siya nang buhay sa loob ng kagubatan upang malaman kung anong nag-aantay sa isang katulad niya.

Nanlaki ang mata ni Heronisa nang narinig niyang magmura ang kapatid tila alam nitong may hindi magandang nangyayari at siya ang may gawa.

Ang malambot at nanginginig na paa ni Heronisa ay nag-umpisang humakbang kahit papano.

She won’t let herself die in her foster brother’s arms. No, if she dies, she wants it peacefully.

Hinding-hindi siya mamatay sa kamay ng kapatid, sa kamay nitong madumi at makasalanan.

“f**k! The idiot tried to escape again!” Kung may isa pang talent si Heronisa ito ay ang paglalakad ng walang ingay. Heronisa tried to walk but she failed.

Hindi pa siya kumakain ng ilang araw dahil ayaw siyang pakainin ng kapatid. Ayaw nitong kumuha siya kahit na isang butil ng bigas dahil pinarusahan siya nito. Heronisa doesn’t know the word punishment.

She doesn’t know why that word existed. Ang tanging alam ni Heronisa ay nag-e-exist ang salitang iyon sa tuwing magagalit ang kapatid niya sa kanya.

Walang ginawang pagkakamali si Heronisa ngunit, alam na alam niya ang salitang mali dahil lahat ng mga taong nasa paligid niya iyon ang tawag sa kanya.

For a special person like her, it’s like one percent over one hundred percent to find a person whom they could trust with their life.

Tila isang tao lamang sa isang daan ang pinagkakatiwalaan nila dahil sa ang mundo ay puno ng mga mapanghusga.

Indeed, that was true. Iyon ang nasa isipan ni Heronisa habang gumagapang para sa kanyang buhay habang iniisip na ang sarili lamang niya ang kanyang pagkakatiwalaan.

“Run! Run! Run!” Sigaw ng utak ni Heronisa ngunit, hindi niya magawa.

She heard it well. She heard his foster brother shouting to find her. He already broke the door at the attic and Heronisa is their prey tonight.

“Bwisit kang bobo ka!” Umalingawngaw ang boses ng kanyang kapatid malamang sa gubat siya nito uunang hanapin.

Heronisa has an advantage to them and she needs to use it. But the question is how? She was too innocent and her disorder was her disadvantage. And only heaven knows if Heronisa will be saved or not.

Madilim ang buong gubat at tanging ang liwanag lang ng buwan ang kakampi ni Heronisa. Her heart was beating fast. Kung hindi siya tatayo at piliting ilakad ang kanyang mga paa mas lalo siyang mahahanap nila.

She needs to not because she wanted to. This is for her sake and she needs to do it. She let out a silent scream when she tried to stand.

Pinipilit niya ang sarili upang nang sa ganoon ay matulungan niya ang kanyang sarili.

Nang makatayo na siya, dahan-dahan naman siyang naglakad kaakibat ang pag-iingat. She was looking back every time she stepped foot.

Kilala niya ang kapatid niya hindi ito titigil hangga’t hindi siya nahahanap.

Magmula palang noong inampon siya ng mga magulang nito wala na siyang natamo sa kapatid kundi ang pagmamaltrato nito sa tuwing naiiwan siya sa mga kamay nito.

Sa tuwing babalik ang mga magulang nila sa tuwing magbabakasyon ang mga ito hindi mangyaring wala siyang pasa o sugat sa katawan.

Minsan pa nga ay inilublob siya nito sa tubig sa bathtub na siyang muntikan niyang ikinamatay.

Naabutan sila ng mga magulang nila at pinalayas ang kapatid niya. Kaya ganoon nalang galit na galit ang lalaki sa kanya dahil daw inagaw niya ang lahat dito gayong wala siyang kinukuha sa lalaki dahil kusa itong ibinigay ng mga umampon sa kanya.

And now, here it is she’s running for her life. Her foster brother is pissed-off while holding his gun tightly. He will kill the girl! Hindi ito pwedeng makatakas!

Bobo nga ito para sa lalaki ngunit, nakita na ni Heronisa ang ginagawa nito sa lahat ng mga illegal nitong mga ginagawa.

That woman will regret escaping. Heronisa’s brother who told himself while roaming his eyes everywhere.

Hindi pa nakakalayo si Heronisa alam iyon ng lalaki dahil sinadya nitong hindi ito makatakas mula rito.

Sana pala binalian nito nalang nang tuluyan ng paa ang ampon.

“I swear bro, I’ll f****d your sister hard when we see her!” One of his friends told him. Heronisa’s brother rolled his eyes.

Alam nitong may pagnanasa ang mga ito sa kapatid nito at dahil sinagad ni Heronisa ang pasensya. He will gladly give her to them.

“Then, find her. You can have him after I punish her,” he said smirking to his friends.

Nagngising demonyo naman ang apat na kalalakihan at nag-apiran pa tila mga asong ulol ang mga ito na naglalaway sa putaheng kanilang hinahabol. Nagtanguan ang apat. Alam na nila ang gagawin nila.

Magpupustahan pa sila kung sino ang mauuna sa pag-angkin sa dalaga iyon ay kung mahahanap pa nila ito.

Samantala si Heronisa kahit halos nagkandasugat-sugat na ang buong katawan dahil sa mga dinadaanang matitinik at malalaking halaman ay hindi niya ininda iyon.

Ang dinadaanan niya ay malapit sa creek kung saan pwede siyang makapagtago. Kailangan niyang ikutin ang papunta roon upang iligaw ang kapatid at mga kaibigan nito.

“Nandito siya!” Someone shouted.

Ninerbyos si Heronisa at agad na nagtago sa talahiban pero nahuli siya dahil isang nakakabinging putok ng baril ang narinig niya.

She saw her arms bleeding. Blood is falling down into her bleeding arms.

“f**k! I’ll find you Heronisa and if I will. I’ll kill you!”

She’s nervous. She heard what her foster brother said and made her shake with fear.

But, that thing didn’t really matter for her. When she saw the blood instead of being afraid for her life, she let all her strength out and ran as fast as she can with the adrenaline rushing throughout her body she escaped and hid at the creel without noticing by his brother and his friends.

“H –elp me G –od.” She whispered when she hid inside the creek.

Kailangan niyang bawiin ang lakas niya habang nagtatago rito. Mabaho man ang creek ay hindi niya iyon pinansin.

Nakapikit ang mata ni Heronisa habang ninanamnam ang katahimikan. Hinding-hindi nila makikita ang creek na ito dahil tagung-tago ito.

She needs to rest. Ilang oras na din siyang naglalakad at mahinang-mahina na ang kanyang katawan at mga paa.

Dinagdagan pa na nabaril siya. Sana lang, hindi siya maubusan ng dugo bago makaalis sa gubat at makatakas ng tuluyan mula sa kapatid.

She hugged herself together with her worn-out hoody and black legging. She leaned on the dirty and smelly wall of the creek where she was sitting.

She closed her eyes. She prayed and prayed with three words she kept on muttering.

“S –ave me, p –please… S –ave me, p –please…”