Lorenzo’s Redemption

Chapter 6

Kinuyom ni Lorenzo ang kamao habang tinititigan ang taong nasa kanyang harapan. Nakakatuwang isipin na sa lahat ng bansa ay pinili pa ng mga ito na dito magtago.

“Where is he?” He asked the man in front of him kneeling and begging for its life.

Lorenzo’s asking for the person who’s behind his sister’s death. Kilalang-kilala niya ang lalaking iyon kahit saan siya magpunta kahit pa siguro na magpalit ito ng mukha ay makikilala niya pa rin ito.

At ang taong nasa harapan niya ay isa sa mga makakapagturo sa kanya kung nasaan ang taong iyon. They will regret everything they’ve done to his sister.

“I –I don’t know what you are saying, S –Sir…” Nauutal na sagot nito kay Lorenzo habang halos maihi na ito sa pantalon.

The man is lucky. Lorenzo is not losing his patience this night, or else he will burn this filthy man together with his inn. Lorenzo stared at him.

Nag-iisa lang ang taong ito sa loob ng inn kaya mas mapapadali ang gagawin niya.

Ang iba niyang mga tauhan ay nasa labas ng inn. They were waiting for him and his right man while they are securing the area. Lorenzo knows that this area was far from the authorities. Makakarating man ang mga awtoridad dito huli na para sa taong ito.

“Don’t you dare lie with the, Boss!” Lorenzo’s right hand said and punches the man in his jaw.

Nanood lang si Lorenzo habang pinipilit ng kanyang mga tauhan na umamin ang taong ito. Lorenzo stretched his neck and arms, he was tired of this idiot’s game.

Inoobserbahan lang ito ni Lorenzo ngunit, alam niyang alam na alam ng taong ito kung nasaan ang hinahanap niya. Hinding-hindi nila mauuto ang isang Lorenzo Giovanni Dizionario.

Isa ang taong siya sa pinakamatalino sa buong mundo.

He’s the infamous mafia boss’ genius and the cold-blooded killer too. Ang tawag sa kanyang Death ay talagang bagay na bagay sa isang katulad niya.

Ang pinakaayaw pa naman sa lahat ni Lorenzo ay ang sayangin ang oras niya. His time is precious, a single person can’t even pay with his time.

“f**k! Nakuha mo pa talagang magmatigas!” Pikon na pikon na ang kanang-kamay ni Lorenzo.

When Lorenzo’s known for his calmness despite everything his right-hand-man, on the other hand, was very hot-tempered.

Nais nitong matapos agad ang trabaho ng walang aberya at mabilis. Wala sa bokabularyo nito ang pagpapalampas sa mga taong sumasagasa sa Mafiang kinabibilangan nito kagaya din siya ni Lorenzo minus the hot-tempered part.

But, his right-hand-man knows how hot-tempered Lorenzo is when someone angers him.

Halos hindi na makatayo ang lalaki sa ginagawa ng tauhan ni Lorenzo ngunit, tila wala pa ring plano ang taong ito na sabihin ang nais na marinig ni Lorenzo.

Duguan na ito at nalalasahan na nito ang dugo sa bibig ngunit, mas takot yata ang taong ito sa taong pinagtatakpan nito kaysa sa demonyong nasa harapan nito na anumang oras ay tila kakainin na ito.

Hanga din si Lorenzo sa tatag ng taong ito kung nasa ibang pagkakataon lang, aayain niya itong sumali sa grupo niya.

“Do you think you’ll hide everything from me?” Lorenzo asked.

Walang bahid nang pagbibiro sa boses niya.

The man knows that Lorenzo isn’t kidding. Tinotoo niya ang lahat ng sinasabi pwera na lamang kung may silbi ka pa sa kanya. But staring intently at the person who’s making him wait.

Ibang usapan na iyon. Halos mabaon na ang kuko niya sa kanyang palad. Pinipigilan niya ang sarili ngunit, hindi na niya kaya. Pagsisihan ng taong hindi na hindi dapat pinag-aantay o magsabi ng kasinungalingan sa isang Lorenzo.

Hindi pa yata kontento ang lalaki sa natamo nito mula sa kamao ng kanang-kamay ni Lorenzo at mas nais nitong siya mismo ang magparusa dito.

“Tie him up.” Lorenzo snarled angrily.

His right-hand man obliged. Itinali nito ang leeg ng lalaki gamit ang kadena na isinabit sa kisame halos masakal ito dahil sa kakapusan ng hangin ngunit, walang pakialam si Lorenzo at wala din namang makikialam sa ginagawa niya.

Ubos na ang pasensya ni Lorenzo pero ni hindi pa rin ito nagsasalita sa kung nasaan ang mga hinahanap niya. Sinusubukan siya nito nais yata nitong sukatin kung hanggang saan ang kayang gawin ng mafia boss.

Itinagilid ni Lorenzo ang kanyang ulo na tila ba sinusubukan kung saang anggulo mas magandang maging huling hantungan nito.

“No one will see your corpse, fucker. I’ll make sure of it.” Walang bantang hindi natutupad kapag si Lorenzo ang nagsalita.

He’s worst that Hellion and Alejandro when punishing someone. “One last time, fucker! One last time, to spare your low life. One last time, where is he?!” Lorenzo growled. The man flinched Lorenzo’s right-hand man frowned.

Nakuha nitong magmatigas ngunit, sa boses lang ni Lorenzo tila mauuna na ang kaluluwa nito sa impyerno.

“I –I don’t know what you are saying –” The fucker answered. Wrong choice of word fucker.

Hindi pa man natatapos ang sinabi ng lalaki ay butas ang leeg nito sa dalawang bala ng baril na pinakawalan ni Lorenzo. Nakasabit ang bangkay nito sa kisame nang wala ng buhay habang tumutulo ang dugo nito sa leeg.

Nakadilat pa ang mata nito habang nakatingin kay Lorenzo na puno ng takot ang mga mata.

“Boss.” Agad siyang binigyan nang kasama ng bimbo para linisin ang tumalsik na dugo sa kanyang mukha. Matapos noon ay sinenyasan na niya ang kasama na lumabas ng inn.

Nag-aantay kay Lorenzo ang kanyang mga tauhan na nagtatawanan habang naninigarilyo.

Tumalima ang mga ito nang makita si Lorenzo tila mga tuod itong tumuon ang atensyon sa kanilang boss.

Lorenzo stared at them. Ibang-iba ang emosyong mababasa sa mga mata ni Lorenzo. Lahat ng emosyon na nasa kanyang mga mata ay halos lahat ay negatibo at walang bahid ng anumang kasiyahan mula roon.

“Get ready. We are going back.” Ani ng kanang-kamay ni Lorenzo.

Papasok na sana si Lorenzo sa sasakyan nang napatigil siya. Napadako ang mata niya sa babaeng nasa loob ng tindahang bukas bente-kuwatro oras.

She caught the eyes of Lorenzo. She caught the eyes of the so-called death. She caught the eyes of the mafia boss. “Boss?” One of his men asked him. Lorenzo snapped and glared at his men.

Tila nasa ibang mundo ang binata gayong hindi niya pa naman nakikita ng buo ang mukha ng babae. Muling ibinalik ni Lorenzo ang kanyang atensyon sa dalagang unti-unting nawala sa kanyang paningin.

His guts urged him to meet the girl and without looking at his men he walked to the other side of the road and went to the store.

Nagtatakang sinundan ng mga tauhan ni Lorenzo ang binata ngunit, sumunod nalang din sila sa boss nila.

Lorenzo entered the store so were his men behind his back. Hinanap ng mga mata ni Lorenzo ang dalaga. Naroon ito sa isa harap ng isang refrigerator at namimili ng pagkain. Nagtama ang mga mata nila ng dalaga.

He was lost with her almond brown eyes, her red paled lips, and her innocent tantalizing eyes. They were staring at each other as if they were traveling at the other world just the two of them. Lorenzo felt he wanted to trace his hands and touch the girl’s face.

He wanted to caress everything in her. He stopped himself from doing anything. He doesn’t want to scare the girl.

Ang takutin ang dalaga ay tila nasa huling listahan niya kahit hindi niya alam kung anong nangyayari sa kanya ngunit, alam niya sa kanyang sarili na hindi kaya ng kanyang mga mata na hindi makita ang dalaga.

Ilang minuto palang niyang nakikita ito pero tila may bumubulong sa kanya na protektahan at alagaan ang dalaga.

He is a mafia boss for Christ’s sake! He is not capable of loving someone but now, it feels like he was bewitched and the girl is his drug. He was addicted to her attention. He wanted all her eyes at him.

Hindi niya nga kilala ang dalaga ngunit, parang nais na niyang ialay dito ang lahat. He saw it in her eyes, the sadness, the loneliness, and sorrow.

He wanted to wipe it in her eyes and changed it to happiness. She blushed and Lorenzo smiled widely because of it.

Nabawi lang ni Lorenzo ang kanyang tingin sa dalaga ng tumikhim ang kanyang kanang-kamay at umiwas ang dalaga. He saw her focused on her food.

“Fuck.” He muttered. Nilingon niya ang kaibigan at sinamaan ito ng tingin.

Tinaasan lang siya nito ng kilay na siyang ikinaikot niya ng mata. “Buy anything you want,” utos niya at lumapit sa kinaroroonan ng dalaga ngunit, hindi siya lumapit mismo sa tabi nito. Inobserbahan niya lang ang dalaga sa may di kalayuan.

He saw her went to the cashier and paid her food. Nais niyang marinig ang boses nito kaya lumapit siya dito ngunit, natigilan siya nang marinig ang maamo at mala-anghel nitong boses na tila naghihirap sa pagbibilang.

“Ma’am, hindi po ako nakikipaglaro sa inyo hindi ba kayo marunong bumilang at pati babayaran niya hindi niyo pa maibigay nang maayos. Inaaksaya niyo po ang oras ko.” Nag-init ang ulo ni Lorenzo sa sinabi ng cashier.

Kitang-kita niya kung paano kinagat ng dalaga ang labi nito. If looks could kill maybe the cashier will be probably dead.

Pinipigilan niya lamang ang sarili na makagawa ng anumang pagdanak ng dugo rito dahil nasa harapan ito ng dalagang nagpapagulo ng puso at isipan niya. He saw her nervously get her money while her lips is trembling and she was about to cry.

Hindi na napigilan ni Lorenzo ang sarili at kumuha ng ilang libo sa wallet niya at pinalo niya ang counter ng cashier.

“b***h. I will pay for her food as well as with ours. Just don’t yell at her or else I’ll kill you.” Napangisi na lamang si Lorenzo sa isipan niya nang magkukumahog ang kahera sa pagbigay ng gagamitin ng dalaga.

Lorenzo grabbed the spoon and fork and the girl’s food. He gives it to her which earned soft and sincere thanks to her. Dahil sa ngiting iyon ay tila nawala si Lorenzo sa sarili nang makita niya ang dalaga nakaupo na ito sa may gilid na mesa sa loob nitong store.

He smiled to himself. Ngayon lang muling nabuhayan ang loob niya nang makitang nakangiti ang dalaga.

Ito ang kauna-unahang pag-ngiti niya nang bukal makalipas ang ilang taon at dahil iyon sa dalaga.

Napailing nalang siya sa kanyang sarili, sinenyasan niya ang tauhan na bigyan siya ng makakain nais niyang makasalo ang dalaga sa pagkain nito.

He wanted to watch her eat her food but it seems the situation won’t allow them.

Nanlaki ang mata ni Heronisa nang makita ang ilang kalalakihan sa labas nitong 7Eleven at naglabas ng mga de kalibreng baril.

She looked at them and the man who helped her. Their guns were pointing at the man. She didn’t think twice. Kabobohan yata ang ginawa niya pero para sa kanya tama ang ginawa niya.

Patakbo siyang lumapit sa lalaking tumulong sa kanya at iniyakap ang maliit niyang katawan dito pagkatapos noon ay ilang putok ng baril ang kanyang narinig.