“Mag-iingat ka, ‘nak, ha?”
Napatingin ako kay mama nang marinig ko ang boses niya. Nakatayo siya sa may pintuan ng kwarto namin ng mga kapatid ko. Payat ang kanyang mukha at madilim ang palibot ng mga mata.
Hindi ko na naman napigilang maawa sa sitwasyon niya. Isang buwan lang makalipas niyang magkasakit. Ang sabi ng doktor sa amin ay heart problem daw at hindi na siya pwedeng ma-stress at mapagod sa trabaho, kaya naman pinahinto na namin siya sa pagtitinda ng gulay sa palengke.
Tumayo at niyakap siya nang mahigpit. “Kayo rin po, ‘ma. Huwag po kayong mahiyang magsabi sa akin kapag may kailangan kayo, ha? Lalo na sa mga gamot n’yo. Gagawan ko po ng paraan makapagpadala lang ng pera,” mahabang sambit ko sa kanya habang hagod-hagod ang kanyang likod. Hindi ko na napigilan ang panunubig
