“M-may tumatawag kanina kaya… kaya nakita ko ang cellphone mo pero hindi naman na tumawag. Tapos… tapos nakitawag na rin ako. Naalala ko kasi si Elena,” kinakabahang paliwanag ni Leia kay Kenneth. Nanginginig ang kaniyang mga kamay na ipinakita ang numero ni Elena na nakasulat sa papel.
Nagtatagis ang mga ngipin ng binata na humakbang palapit sa kaniya at hinablot ang papel. Galit ang mukha na pinunit ng malilit na piraso bago itinapon sa basurahan.
Naluha si Leia, pero marahas niyang pinahid ng kamay ang luha sa mukha niya.
Alam niya na may pag-asa pa. Aasa pa rin siya ng tulong. Hindi siya mawawalan ng pag-asa.
Hindi man palaging langit ang hatid ng akala ngunit sa bawat madilim na ulap, sisikat at sisikat ang liwanang ng pag-asa.
Binalingan siya ni Kenneth ng mabangis na tingin. “
