ALAS-NUEBE na ng umaga. Nakangiting binabagtas ni Carmina ang makipot na eskinita patungo sa bahay nila. Pumasok siya sa isang maliit na daang pinaliligiran ng mga kahoy na bahay ng mga kapwa niyang iskwater.
Nang matanaw ang maliit na tirahan sa tabi ng isang poste ay mas lalong lumapad ang ngiti niya sa labi. Agad siyang lumapit sa pintong pinagtagpi-tagpi ng sirang kahon at mabilis itong binuksan.
"Saan ka galing!"
Nang tuluyang makapasok sa barung-barong na bahay ay agad siyang natigilan nang salubungin siya ng galit na boses at nag-aalalang mukha ng Ninang Betla niya. Napalunok pa siya nang makita ang tinging ipinupukol nito sa kaniya. Magkahalong pangamba at galit ang nakikita niya sa mga mata nito.
"Nag-alala ako sa iyo, Carmina! Alam mo bang muntik ko nang abalahin ang mga adik
