Pagkatapos kong marinig ang sagot niya, literal na bumagsak ang aking panga. Sandali akong nakatitig sa kanya at nahirapan akong magbaba ng tingin sa sobrang inis ko sa lalaki. Baka isipin pa nitong nag-assume ako!
"Sandali, inisip mo bang magiging isang romantikong hapunan ito?"
Umakyat ang dugo sa pisngi ko sa pagbibiro niya, at sa unang pagkakataon sa buhay ko, nagpapasalamat ako sa hindi ko masyadong patas na kutis dahil hindi gaanong nakikita sa mga mata ni Ariel ang kahihiyan ko. "Syempre hindi!" bulalas ko.
Inagaw ko ang isa sa mga upuan at naupo, mariing tinututulan ang kanyang sinasabi. Nauna akong kumain kay Ariel dahil ayoko maghintay. Sinubok ng presensya ni Ariel ang pasensya ko, at natatakot akong malaglag ang maskarang suot ko. Binalaan niya ako na huwag magmadali sa aki
