DAHAN-DAHAN akong napa-upo damuhan. Umiling-iling ako ng mabagal at napa-kapit sa tuktok ng ulo. I tightly grip my hair because of frustration, parang matatanggal ang anit ko roon sa higpit ng pagkakagapos. Pakiramdam ko, may pasan-pasan akong mabigat at hindi na kayang tumayo. I cursed myself, I blamed myself... for being worthless. Hindi ko kayang sisihin si Melendice kung bakit s’ya ganito dahil kasalaman ko naman talaga. Huminga ako ng marahas, ginawa ko iyon ng paulit-ulit para maibsan ang pamimigat ng aking dibdib. Parang gusto kong tawanan ang sarili ko, hindi ko alam kung normal ba sa isang lalakeng umiyak ng ganito ka desperado.
But I love her so I cried for her...
I bowed my head at the grassy ground. Nanlalabo ang mga mata ko sa luhang lumalabas doon. Hindi ko s’ya kayang suk
