TWO YEARS LATER
Nakangiti kong pinagmasdan ang napakagandang banayad na alon ng dagat. Tahimik at parang nakikisabay din sa daloy ng buhay ko ngayon.
Peaceful and happy in the company of my loved ones, my parents, and my siblings, especially my husband and our only child, Noah Abram.
I glanced at him for a moment in his crib, which was now sound asleep, and I couldn't help but smile as I watched him. Kamukhang-kamukha niya ang daddy niya at napakatahimik din gaya ng ama niya o siguro ay katulad ko rin dahil hindi rin naman ako madada na babae.
Umiiyak din naman siya pero kalimitan ay tahimik habang naglalaro siya ng mga toys niya at tumatawa naman lalo na sa tuwing may nakikita siyang kakaiba o sa tuwing nilalaro siya ng daddy niya.
I faced the vast ocean again.
Kasalukuyan kami ng
