MAKALIPAS ang dalawang araw...
TUYONG-TUYO na ang mga luha ni Serenity habang nakatayo sa puntod ng kaniyang ama. Sa wakas ay matatahimik na ang kaluluwa nito dahil ang totoong bangkay na ng ama ang nasa loob ng puting kabaong na ito ngayon at ngayon ay tinatabunan ng putik sa ilalim ng hukay. Naramdaman niya ang yakap ni Count mula sa kaniyang likuran.
“Finally, your dad will be at peace.”
Tumango siya. “Thanks to that man who saved me and killed him.” Hinawakan niya ang kaniyang braso na bahagya pang nakabenda dahil sa daplis ng bala nang magbuno sila. “I hope I can thank him.”
“Kung sino man siya, nagpapasalamat ako sa kaniya. Makikilala rin natin siya soon.” Ipinatong ni Count ang baba sa kaniyang balikat.
Lumapit si Brix na tulak-tulak ang wheelchair na kinauupuan ni Winona d
