APAT na araw ay walang nangyaring kakaiba sa buhay ko sa school at maging sa bahay, normal na buhay na mayroʼn ako. Last day na namin ngayong first week namin, natapos na agad ang unang linggo namin.
“Ate Jobelle?”
Narinig ko ang boses ni Mama, kaya lumapit ako sa pinto at binuksan iyon. Nakita kong nakabihis siyang pang—alis. “Bakit po, Ma? May kailangan po ba kayo?” tanong ko sa kanya.
“Wala naman. Aalis na kami ng Papa mo. May reunion sa batch namin, mga seven pa kami ng gabi babalik. Iyong lunch box mo ay nasa lamesa na at maging ang pagkain mo, kumain ka muna bago umalis. Nangayat ka nang husto,” sabi ni Mama sa akin.
Sina Mama at Papa, hinayaan nila akong umiyak kasi alam nilang nasaktan talaga nila ako, hanggang tumigil din ako dahil sa sinabi ni Mama.
“Babalik din ang katawan
