70 – A Ray of Hope
Lorraine’s Point of View
Hindi ko na maalala kung kailan ako huling nakatulog nang maayos. Hindi ko na rin maalala kung kailan ko naramdaman na buhay ako. These past few days, I just feel like a walking hollow. I feel so empty. I feel so tired. Pero hindi ako pwedeng sumuko. Hindi ako pwedeng magpakita ng kahinaan kahit na pagod na pagod na ako, dahil nakikita ko ang anak kong lumalaban.
Kahit na hirap na hirap na siya; kahit na naiiyak na siya sa sakit na nararamdaman niya ay nagagawa niya pa ring ngumiti sa akin para hindi ako mag-alala. Kaya hindi ako pwedeng huminto. Laban lang nang laban. Dahil sa oras na huminto ako, baka tuluyan akong matalo. Baka tuluyang mawala sa akin si Eros. And that would be the death of me. Hindi ko alam kung paano pa ako mabubuhay kapa
