Hindi ko na natiis at tinawagan ko si Alena habang hindi pa nagte-take off ang eroplano. Busy pa ang mga pasahero at mga flight attendant kaya ginamit ko na itong opportunity para tawagin siya.
“Baby,” bungad ko kay Alena nang sagutin niya ito. Napawi ang lahat ng mga iniisip ko nang marinig ko ang boses niya.
“Lance,” sambit niya sa pangalan ko. I sighed when I heard her voice. Alam kong ganoon rin ang naramdaman niya katulad ng naramdaman ko ngayong kausap ko siya.
“I miss you already,” wika ko. My voice was a bit sad. Ramdam kong nalungkot rin si Alena dahil pareho kaming namimiss ang isa’t isa.
“I miss you too, Lance.” She said with longing. Ang hirap pala na malayo kay Alena ngayong clear na sa aming dalawa kung anong mayroon sa amin. Para akong nanghihina ngayong hindi ko siya na
