"Ano ba?! Hindi ka ba marunong mahiya?" tanong ko sa kaniya habang sinisipat siya nang tingin mula ulo hanggang paa. "Ang kapal naman ng mukha mo! Wala na tayong dapat na pag-usapan pa, Kob," diretsahan kong tanggi sa kaniya. Pero mas matigas pa yata sa bato ang pagmumukha nito. Parang ayaw talagang umalis base sa reaksyon na nakikita ko sa kaniyang mata. Nagawa niya pang makipaglabanan sa akin ng tingin. "Kahit meron man… ayoko! Hindi na kita kakausapin, at hinding-hindi na kita kayang kausapin pa! Lalo na kung pag-uusapan lang natin ang mga nakaraan na matagal nang tapos!" mahaba kong sabi at sinadyang idiin ang huling kataga upang maintindihan niya.
"Dahlia… please…"
"Pasensiya na! Pero ayaw kitang makausap. Sana maintindihan mo, Kob," pinal kong turan at pumasok na sa loob ng elevat
