Ito na ang huling araw namin ni Kobie sa Baguo. Nag-iimpake ito sa mga gamit namin dahil ayaw niya akong mapagod sa ibang bagay.
Kaya nagpresenta ito na siya na ang bahala sa lahat ng mga aayusin naming mga gamit.
Lumapit ako sa kaniya pagkatapos kong magsuklay.
Ayaw kong hayaan siyang mag-isa lang ang nag-aayos ng dadalhin namin pauwi.
“Ako na ang bahala rito,” pinal nitong sabi at inutusan akong magpahinga na lang muna hangga't hindi pa siya tapos.
“Tulungan na kita, asawa ko. Nang sa ganoon ay mapapadali iyong pagliligpit natin,” suhisyon ko pero nagmamatigas siya at palaging sinasabi sa akin na kaya na niya ang lahat. “Baka matagalan pa tayo lalo nito,” nakasimangot kong turan pero wala pa ring nagbago sa desisyon niya.
“Matatagalan tayo kapag nagtalo pa tayo, baby. Sige na
