The Scandal of Manila (De Silva #7)

Chapter 11

“Wag mong isiping marami ka nang alam, sundin mo si LORD, at lumayo ka sa masama. Pag ginawa mo yun, magiging healthy ang katawan mo, at lalakas ang iyong mga buto.” – Proverbs 3:7-8

--

Chapter 11

Aynna

That’s how he trapped me.

“Fasten your seatbelt.” Utos niya.

Hindi ako kumilos. Bukas ang makina ng sasakyan. Pwede akong magsisigaw pero useless lang dahil walang makakarinig. Sa tabi ko, may nilagay siyang kung anong bagay. Iniwas ko ang ulo na madikit sa kanya. Kaunting kilos niya, kumukudlit ang kaba sa dibdib ko sa alaala no’ng huli kaming nagkita. I stayed still. Kung anuman ang nasa isip niya, hindi ko susundin kung labag sa sarili ko.

He sighed with exasperation. He didn’t buckle up so why am I going to do that? Not unless… may gagawin pa siyang iba?

“You’re not going to obey me, huh? Do you think… you can fool me around this time, Aynna?” he lazily said.

“Sabihin mo ang dapat mong sabihin para matapos na ‘to!” I snapped.

He tilted his precious head and followed with a chuckle. Bahagya ko siyang nilingon. Kinagat niya ang basang labi habang pinapanood ang mukha ko. I do feel like he’s a demon who’s nothing to do but to hurt and make me crawl like a beggar in front of him. Inalis ko ang paningin at taimtim na nanalanging sana ay makababa na ako. At umalis na siya.

“Paano mo nasabing matatapos ‘to? Kung nagsisimula pa lang ako.”

In my peripheral vision, he comfortably checked me out. I am poorly sitting on the stuffed passenger seat with the plastic bag that contains the food from Adrian’s party. Nakaupo sa kandungan ko na pinaibabawan ng mga kamay ko. Kumakalat sa loob ng sasakyan niya ang halimuyak ng lechon na pinabaon.

Tinanggal niya ang kamay ko para makita ang laman ng plastic. Inangat niya ang isa ang isang container. Nakasunod lang ang mata ko sa ginagawa niyang pagcheck. He tsked and put it back on my lap. Tinaas niya bigla ang buong plastic bag at sinilip ang nasa ilalim nito. Ang kandungan ko.

“Ano ba!” I slapped his hand. Hinila niya ang hem ng skirt ko.

Nilayo niya ang kamay. Pero matalim niya akong tinapunan ng tingin. Then, he sat properly and looked at the windshield.

“Saan kayo galing ni Liza?”

I scoffed. “Pumunta ka lang dito para tanungin ako niyan?”

Lumingon siya sa bintana niya. Nakita ko kung paanong mahigpit na umigting ang kanyang panga. Parang nagpipigil na manigaw o magalit. Hindi ko alam kung tama ang iniisip ko. At bakit naman kung ganoon nga?

Nagkaloob ako ng lakas na pagtawanan at inisin ang katwirang iyon.

“Nag aksaya ka pa ng oras mo para alamin kung saan ako nagpupunta kung pwede mo namang iutos na bantayan ang bawat galaw ko? Bakit? Ganito ba ako kaespeyal para sadyain mo?”

He angrily looked back at me. Napaatras ako sa bigla niyang lapit. Para siyang ipo ipo na galit na galit pati sa kilos. Walang galang niyang hinablot ang siko ko. Suminghap ako pero tinapatan ko ng tapang ang nag aapoy niyang mata.

“Bumubuntot ka pa rin talaga sa akin, Anton. Nagagalit ka pero ang totoo’y interisadong interisado ka pa rin sa akin,”

Ngumisi ako. Tinitigan ko ang lagablab ng kanyang mga mata. Dumiin ang hawak niya braso ko. Parang pinipitpit at sinisigurong tatagos ang kamay niya sa balat ko hanggang buto. The muscle on his face moved slightly. Indicating how loathingly wanted to strip my soul into tiny pieces so he could crush me finally.

“Gusto mo bang subukan kung gaano ako kainterisado sa ‘yo, Aynna?” he almost whisper.

I arched my brow. “Sige nga. Paano ba maglaway ang isang Anton de Silva sa babaeng binasura na siya, huh?” I said in my seductive and sarcastic tone.

He leaned his face closer. Closer… until the tip of his perfectly sculptured nose’s tip bumped with mine. Tumatama ang kanyang hininga. Pinigilan ko ang kamay na itulak siya sa dibdib. Kapag ginawa ko ‘yon, magdidiwang ito dahil natakot ako sa kanya.

“I will be going to f**k you. Right here, right now…”

Sinarado ko ang labi. Humulas ang tapang ko. He noticed it and smirked.

“I will be going to lick you… and taste you… until you scream my name. I’ll f*****g make sure you are satisfied with my c-ck, Aynna. So, you won’t get your grudges up and tell the police that I just mistreated you. If you won’t like my f*****g, I’ll do better the next time, baby.”

Bumilog ang mata ko. Hindi ako mapaniwalang mariringgan ko siya ng mga kabastusang ganito. Now, this is rage. His rage. Sapilitan kong hinila ang braso palayo sa nangangalit niyang katawan. Ramdam kong kaya niyang totohanin ang sinabi niya at hindi ko alam kung paano ako makakahingi ng tulong.

Mauulit ko pa ba ang ginawang pagpapakulong sa kanya?

“What? Are you afraid now? Where’s my baby warrior, hmm?” his sarcastic tone.

Pinakawalan niya ako. Umurong ako sa bintana haplos ang brasong halos durugin niya sa kamay.

“After everything you’ve done to me, you think, I’m still crazy over you, Aynna?” tumingala siya at umugong sa loob ng sasakyan ang malakulog niyang tawa. “Why? You think, I’m your f*****g dog that you can f*****g manipulate? It’s been three years… since… you left me behind bars…”

Umalingawngaw sa pandinig ko ang kulog niyang tawa. Masama niya akong tinitigan. Sumikip ang dibdib ko. Bumalik sa alaala ang kanyang itsura nang posasan siya. Nilagay sa loob ng kulungan. Ang pinagpyestahan ng mga reporter. At ang mukha niyang walang maipintang emosyon.

May emosyon. Kalamigan sa lahat ng mga nangyayari sa paligid niya.

“After everything, you think you can run away that easily from me?”

Iniwas ko ang makita ang kanyang mata. I didn’t know why but when I looked at his silver necklace, I found comfort. He moved closer. But I still didn’t look at his eyes.

“The damage you’d done cannot retrieve the person I was before. Kahit umiyak at lumuhod ka pa sa harapan ko ngayon, hindi kita kaaawaan. Wala akong balak na pag-aksyahan ka ng oras kung wala akong mapapala sa ‘yo.”

I grasped myself and think of something to raise my bravery. Pero sadyang mas malakas ang kahinaan ko. Tumingila ako sa kanya. His menacing face is telling me how low I am to him.

“Kung gano’n, bakit ka pa nagtatanong kanina?”

Tumaas ang dulo ng labi niya. “Kinansel mo ang tawag ko. Bawal ba kitang tawagan? Bakit? May ibang lalaki ka na ngayon? Sino?”

“W-wala!”

“Then why did you cancel my call?”

“Hindi ko kilala ang number mo! Saka, bakit gusto mong alamin kung saan ako pumupunta?”

Nawala ang ngisi niya. Tila napikon ko. “Because you’re not allowed to go anywhere without my permission,”

Bumagsak ang panga ko. “Ano?!”

Tinungkod niya ang kanyang kaliwang kamay sa taas na gilid ko. Nang hindi inaalis ang titig sa mukha ko. Halos ilibing ko na ang ulo sa upuan huwag lang tumama ang labi ko sa kanya.

“You will going to pay me… You understand, Aynna?”

Gusto ko siyang sigawan, pero bago ko pa magasgasan ang lalamunan, hinila niya ang seatbelt at walang hirap akong tinali sa upuan. Agad siyang umupo paharap sa manibela at walang anu anong pinaandar ang sasakyan.

While driving, he also locked his own seatbelt.

Hindi ako lumingon sa bahay ni Lola Olimpia. Kung lalayo kami, malabo ang tsansang makita niya si Xavier. Nag drive siya sa kamaynilaan nang hindi nagsasalita. Tinikom ko rin ang labi ko. Pero paano kung hindi nga niya ako ibalik dahil kailangan kong pagbayaran ang sakunang dinulot ko sa pangalan niya? He’s furious. Kapag hindi ko ginawa ang gusto niya… magkakaayos ba kami?

Tinahak namin ang kahabaan ng Roxas Boulevard. Inisip ko kung paano ako makakauwi mag isa. May masasakyan pa ba ako? Pero lihim akong nagpasalamat na dala ko ang cellphone ko. NIlingon ko si Anton. Madilim ang kanyang mukha habang nagmamaneho. Para bang may demonyong nakahambalang sa daraanan niya pero siya naman ang hari nila. Niyuko ko ang dalang plastic. Dinukot ko ang cellphone para makita ang bumabahang text message ni Liza. Alam na nilang umalis kami.

Liza:

Saan kayo pupunta? Tinawagan ko si Julian. He’s on his way. Magsabi ka lang kung kailangan mo ng tulong

Marami pang text si Liza na hindi ko masyadong nabasa. Puro pag aalala at nararamdaman ko ang pagkapanic niya. Isang maiksing text lang ang naireply ko.

Ako:

Okay

Liza:

My god, Aynna! Ako ang natatakot sa kay Anton!

Ako:

I’m okay. Pakibantayan muna si Xavier, please

I texted my reply as fast as I can tapos ay tinabi ko na ang cellphone. Niliko ni Anton ang sasakyan sa parking ng Manila Palace Hotel.

Natigilan ako. Hindi makinang sa paningin ko ang grandyosong hotel na ito kahit ilang beses pang kumutitap. Binaba niya ang salamin ng bintana. Lumapit ang valet at sandali silang nag usap. The valet nodded at him. Hininto ni Anton ang sasakyan at bumaba.

Ramdam ko ang pagkapako ko sa inuupan at mangha na dinala niya ako rito. It isn’t my first time. Kanina sa byahe, naalala ko ang ilang beses na pagdaan namin noon dito. Pero hindi ko naisip na talagang hihinto siya sa hotel na nagmamay-ari ng kaibigan ng pamilya nila!

“Let’s go,” udyok niya nang hindi ako kumilos.

Tumingala ako sa kanya. Hindi niya ako pinagbuksan ng pinto dahil sa gentleman siya, kundi hindi ako kusang bumaba nang bumaba na siya. Anong gagawin namin sa hotel? Totohanin ang pambabastos niya sa akin?

“Damn you.” I muttered.

He arched his brow and smirked. Sinilip niya ang nakatayong valet. Pinatong ang forearm sa bubong ng sasakyan at bahagyang yumuko sa kinauupuan ko.

“Save your anger later, baby. Let’s not fight here. You’re not my girl…” he whispered back. Then, he straightened his legs and offered his hand to me.

I glared at him and didn’t take his hand. Lumabas ako ng kanyang sasakyan bitbit ang plastic ng inuwing pagkain. I heard growled. Binalingan ko. Bigla niyang inagaw ang plastic ng pagkain at inabot sa valet.

“Pakitapon.”

“No! Akin na ‘yan!” tumigil ang valet.

Binawi ko ang plastic at masama kong tinapunan ng tingin si Anton. “Hindi ito sa ‘yo kaya anong karapatan mong ipatapon ‘to, ha?”

He looked down at the containers. “Do you prefer that than the food I am going to buy for you?”

“Oo!” taas noo kong sagot. “At wala akong sinabing ibili mo ako ng pagkain dahil pwersahan mo lang akong dinala rito!”

Nawala ang angas at yabang sa kanyang mukha. Napatingin siya sa valet na tumikhim pagkasalita ko. Hindi ko napigilan ang pagtaas ng boses kaya alam kong hindi lang ito ang nakarinig ng litanya ko.

Kinuha ulit ni Anton ang plastic. Pero binaba na niya sa passenger seat. Nakatayo ako sa likod nito kaya hindi sinasadyang tumama ang kamay niya sa puwitan ko. I jumped a little. Nakabent siya at nakita ang pagkagulat ko. Hindi ako nagpanic. Pero ang biglang pagdaiti ng kamay niya sa parte ng katawan kong iyon ay nagpaalarma bigla sa akin.

He scoffed then pulled me so he can close the door. “Let’s go.” Hinila niya ako sa pulsuhan ko. Inabot niya ang susi valet pagdaanan namin dito. Then, he proceeded to drag me inside the hotel.

Nanliliit ako nang makapasok sa loob. May ilang tao, napahinto at silip sa amin. They knew him. Pagbaling sa akin, napapataas ng kilay sabay bulong sa katabi. Ang dalawang taong nasa likod ng desk ay tumayo nang tuwid habang pinapanood kaming palapit. Kumilos silang propesyunal. Kinabahan ako.

“Presidential suite.” Anton’s authoritative and full of confident tone.

Tumayo ako sa likod niya. Ang mga taong kanina ay nakiusyoso lang sa amin, ngayon may lumapit. Isang lalaking sa tingin ko nasa edad kuwarenta pababa. Hilaw ang ngiti niya. Hindi pa natatawag ang pansin ni Anton pero kita ang kaba niya.

He cleared his throat. “Mr. Anton de Silva? What a pleasure to see you here,” then he laughed awkwardly.

Napansin siya ni Anton kaya bumaling ito sa kanya. “Excuse me, Sir. Do I know you?”

Awkward ulit na tumawa ang lalaki. “Ito talagang si Mr. de Silva. I owned a bar around BGC. Kilala ang Artisan Distillery at marami ang um-order nu’n sa amin. Your rhum is one the best! I shipped it to my relatives in the US and they love it. So, how are you?”

“Thank you.” that’s all he can say to the man.

“Your card key, Sir.” Abot ng babae sa likod ng desk nang nakangiti sa akin. Kumunot ang noo ko. Aambang paalis doon si Anton pero tumikhim ang lalaki at tinuro naman ako.

“Who’s this girl, Mr. de Silva? Mukhang pamilyar, e.”

Bumaling ulit si Anton sa lalaki at binigay ang buong atensyon. Tinago ko ang mukha sa malapad niyang likod. Sinilip silip ako ng lalaki. Ang mga taong nasa lobby ay nakikiusyoso na rin.

“She looks like the woman who were linked with you years ago. Siya ba ‘yon? Kamukha kasi e…”

I know Anton will deny me to death. Tumatawa ang kuryosong lalaki pero awkward pa rin sa pandinig. Dumaan ang isang babae pero napapatingin sa amin na para bang isang eksena ito na ngayon lang nangyari. I looked down again. Hinila ni Anton ang pulsuhan ko paalis sa lugar na iyon.

“Yeah, your right. The woman…”

He wasn’t able to finish what he was trying to say. Sumunod ako sa paghila ni Anton. Umambang susunod at magtatanong pa ang lalaking may ari ng bar pero hindi na siya nagtangkang gawin iyon. Dumeretso si Anton sa elevator nang hindi ito nililingon. Mataas ang kanyang noo. I barely watch him like this before. I created a small scene just by being here. Kahit ang mga nasa Alta Sociedad, naaalala pa ang wangis ng mukha ko.

When we get inside the Presidential suite, he almost threw me. I roamed my eyes at the expensive and gorgeous room. Like I said, it’s not my first time here. Napaigtad ako nang padabog niyang nilapat ang pinto. I heard him locked it. I remained silent. I stood alone in the middle of the room and waited for him to lash out… if he would ever be going to do it.

Hindi ako umupo o ang ikutin ang malaking kwarto. Naririnig ko ang footsteps niya. It’s so quiet. Tumawag siya sa kitchen para magpahatid ng pagkain. Ilang minuto ang lumipas, hinatid ang in-order niya. Hindi niya pinatuloy ang bellboy. He just gave him a tip and murmured his thanks.

Nagsalin ng yelo si Anton sa baso at binuhusan ng sa tingin ko ay Champagne. Sinulyapan ko ang kama. Kung uupo ako roon, kakabahan lang ako. Nanatili akong nakatayo habang siya ay umiinom. Kung mag uusap kami, gagawin ko nang kalmado. I wil try to say sorry to him, kung iyan ang kailangan niya. I’m not dumb not to know how furious he is at me.

“Saan kayo galing ni Liza?”

I just look down at the carpeted floor. “Sa birthday…”

“Sinong nag imbita?”

“Kapitbahay. Kakilala ni Aling Corazon.”

“Lalaki o babae?”

Pairap akong nag angat ng mukha sa kanya. “Dapat ba kumpletong detalye? Nagpunta lang ako sa isang birthday party,”

He sipped in his glass. He’s leaning on the wall while his other hand is slip in his front pocket. He washed the fluid in his throat then nodded once.

“I want all the details.”

I can’t believe it!

“Lalaki. Si Adrian. Matagal na naming kapitbahay at suki ni Lola Olimpia sa tindahan.”

Tinitigan niya ako. Sinipsip ang labi bago mariing kinagat. “Ikaw ba ang may-ari ng tindahan niyo ngayon?”

“Yes…”

Kinabahan agad ako.

Tinaasan niya ako ng kilay at saglit pang tinitigan. He bent his head a little to stare at his Champagne glass.

“Where did you get the money?”

Natigilan ako. Back then, he was aware of the way I live my life. I have my savings. Pero iba sa kita ni Kara. Alam niyang hindi stable ang trabaho ko bilang theater actress and some of my struggles to get in every audition I joined.

“Hindi naman mahirap magtayo, no’n.” sabi kong pabalang.

Nag ngising aso siya. “Pero hindi sapat ang pera mo para makapagtago ng tatlong taon sa akin. Tell me, sino sino pa ang tumutulong sa ‘yo bukod sa pamilya mo, mm? Who provided for you to have your own business? A sugar daddy? Or a politician lover?”

“Wala akong boyfriend!”

He chuckled. Pag angat ng kanyang ulo, tumalim ang mata niya sa pagtingin sa mata ko.

“You don’t call him boyfriend. You called him ‘lover’, right?”

I got up furiously and threw sharp daggers at him. “I was not in any relationship after you! Si Kara ang nagbigay ng pera at iyon ang ginamit kong pangpuhunan sa tindahan. Wala akong kinausap na sino, kahit ang sarili kong pamilya, sa loob ng tatlong taon. Pwede ba, Anton, hindi naman kita ginugulo. Kaya bakit may interrogation ka? Affected ka ba sa pagbabalik ko?”

“Don’t question me like that or we will end up on that bed.”

Isang beses niyang sinulyapan ang malapad na kama sa likod ko. Nanginig ang tuhod ko. I slowly pursed my lips. He grinned.

“You’re scared, huh? That’s new. You always love my f*****g…”

“Shut up!” sabi ko dahil nababastuhan na sa mga pananalita niya.

“Ano ang gusto mong itawag ko roon? s*x? Making love?” he’s sarcastic with that evil grin. “I did love the response of your body but I…”

He looked at my legs and ran his eyes up until he’s satisfied from scanning me.

“… won’t label it as intercourse between lovers, now that I am fully informed with your wickedness. He accused me of r-ping you. You were just acting everytime I was kissing you. Were you happy with scandalizing my name, Aynna? Or were you sad that it didn’t push through? Sorry to disappoint but you lacked of evidence, sweetheart. You must had planned poorly, I guess.”

Kumuyom ang kamao ko. “May rason ako para gawin ‘yon,”

“Valid bang rason ang lokohin ako, Aynna? Tapos tatakbo at magtatago ka na lang dahil ano? Hindi mo mapanindigan.”

“N-nagkamali ako…”

“f**k it! Nagkamali? Pinakulong niyo ako ng dalawang beses. Dalawang beses kayong nagkamali ni Kara?”

“Anton…”

Binaba niya ang Champagne glass at naupo sa couch malapit sa tabi niya. Maingat ang kanyang galaw pero umaapoy ang galit sa kanyang mata. I discreetly roamed the room hoping of something might change. But I am only thinking the impossible. He stopped and lazily looked up at me.

“I waited three years for this to happen. You’d done so much damage in my life, Aynna. Dahil sa ginawa mo, hindi lang ako sinaktan mo. Sinaktan mo rin ang sarili kong pamilya ko. Hindi ko palalagpasin iyon…”

Binagsak niya ang likod sa upuan, magkahiwalay ang mga tuhod at ang dalawang braso ay nasa ibabaw ng armrest. His jaw clenched while staring at my face. He looked darker and menacing on his throne. He looked a king who’s going to set sentence to his prisoner.

He tilted his head when I didn’t say anything but to stare back. “Guilty?”

I gulped. Humakbang ako ng isang beses at tumigil din sa takot na lumapit sa kanya. Umiinit ang mukha ko. Wala akong mairason na madali niyang matataggap. Yes, I am guilty. Nagkamali ako pero hindi sapat na dahilan iyon para mapatawad niya.

But I am so scared of him. Literally. I see no hope that he can forgive me. While he experienced being in the prison—twice--because of us! Dahil walang maituro, siya ang piniit para matabunan ang nararamdamang galit.

We were irrational. We were driven by our emotions. At hindi namin nagawang naitama iyon, malibang tumakbo dahil sa takot. I am guilty.

“I-I’m sorry…” I whispered.

“I beg your pardon, sweetheart. Come again?”

Pinaglalaruan niya ako. Kitang kita naman. Pero wala ako sa lugar para magprotesta.

“I’m sorry for what I did…”

He laughed. “Sorry? Ganoon lang, Aynna? Sorry?”

Tears formed in the corner of my eyes. “A-Ano bang gusto mong gawin? Nagkamali ako. Inaamin kong… niloko kita… Na ginawa ko lang ‘yon para… mapakulong ka…”

I didn’t hear from him. Tahimik akong umiyak. Umabot sa puntong, hikbi ko na lang ang maririnig sa buong mamahaling kwartong iyon. I don’t really care if I mess up again. But I am truly sorry. Nasira ko ang pangalan niya. Nabulabog ko ang pamilya niya. Puro paghihiganti ang priority ko noon. At nang malamang hindi siya ang tunay na may sala… wala akong mukhang kayang iharap sa kanila. Mabuti pa ang tumakbo at iatras ang kaso. Nang na ganoon, hindi na kailangang magkrus pa ang mga landas namin.

“You freely used your body just for revenge…”

Yes! I did. Dahil iyon ang alam kong solusyon noon. Ilang beses akong atras-sulong sa plano. Ilang beses kong tinanong ang sarili kung kaya ko bang umabot sa puntong ipagkakaloob ang katawan ko kay Anton de Silva. He was the first man. I was a virgin. But I waved being a virgin so I can help my sister who was struggling enough because of what had happened to her. Hindi ko kayang tumayo lang sa isang tabi habang ang kapatid ay nadudurog sa nangyari sa kanya.

“What if… I want to use your body again?”

Nagulantang ako sa sinambit niya. Deretso ko siyang tiningnan. Wala akong nakitang pagkakamali sa mukha niya.

“Iyon ang gusto mong kabayaran, Anton?”

“Not only that. I want full control of your everything. I mean, everything…”

“A-Anong ibig mong sabihin?”

Tumayo siya at namulsa. Tinitigan niya na ako sa paraang ina-assess ang buong pagkatao ko. Hindi ako nagbaba ng paningin o umiwas. Kinakabahan sa susunod niyang sasabihin.

“Sa tuwing kailangan kita, dapat kang sumama. Hindi ka pwedeng umayaw at tumanggi. Sasabihan mo ako sa lahat mong gagawin. Lahat ng lakad mo, dapat naka-inform ako. Lahat ng plano mo, dapat alam ko ang buong detalye.”

I winced at the thought of being his slave. Nananatili ang malamig niyang titig. Walang kapagkapag-asang bibigyan niya ako ng pagkakataong huminde o pag isipan man lang.

“And lastly, you’re not allowed to have a boyfriend or to get married.”

Namilog ang mata ko. That’s so absurd. He wants my whole life! Wala siyang tinira.

“That’s ridiculous. You’re taking my personal life!”

“That’s not even fair enough. You tainted my name for the rest of my life. Hindi na mabubura sa kasaysayan na may isang de Silva na nakulong dahil sa salang panggagahasa. But don’t worry. For your own sanity, I will not going to force you. We will spend hours in bed f*****g and you will like it. You’ll surely like it…”

“That’s too much!”

He grinned. “You played with a de Silva, Aynna. You’ll get what you deserve. “

“Hanggang kailan mo ‘ko gagamitin?”

“Hanggang hindi ako napapagod.”

“Wala na akong sariling buhay…”

“You have to get use with being mine, then.”

“Paano kung ayoko?”

He tsked. Nagsalubong ang mga kilay, at napaisip ilang saglit.

“I’ll terminate Kara’s contract with DSTV Network. She won’t be hired to any Entertainment Agencies and I’ll ban her to any Film Producers and Shows program. I’ll make sure, no one will ever try to contact her. Well, I might not have control if she ever apply for a different job. But her name in the Showbiz industry will be erased forever. Like as if she never exist…”

“’Wag mong idamay si Kara, Anton!”

“I won’t. Kung hindi mo tatanggihan ang gusto ko, Aynna. That’s my offer…”

“Pero hindi iyon makatao!”

Nagkibit siya ng mga balikat. Laro lang para sa kanya ang ginagawa sa akin.

“Be mine… or be sorry.”

Tumitig ako sa kanyang mukha. He stared back, waiting for my reply for his damn offer. Ni walang halong pangingilag akong nakikita. Matapang siya. But when my emotions of guilt and fear tone down, from his face, I only thought of one.

Xavier...