“MUKHANG hindi na titigil ang ulan,” wika ni Haze habang nakatayo sa labas ng binata at nakatingin sa labas. Malakas pa rin ang ulan. Mabuti na lamang at hindi kumukulog at kumikidlat.
Nicolo sighed. “Mukhang mamaya pa ako makakauwi.”
Tinignan ni Haze ang kasintahan. Basa ang buhok nito dahil sa pag-aalalay nito sa kaniya kanina. Nicolo made sure that she doesn’t get wet. Pero ito naman ang nabasa. Isinara niya ang kurtina saka nilapitan ang kasintahan. “Dito ka na lang matulog. Baka matagal pa bago tumigil ang ulan.”
Nicolo looked at Haze to make sure that he heard it right. “Are you sure?” tanong niya.
Tumango si Haze. “Do you have any spare clothes in your car? I don’t have men’s clothes in my house.”
“I have.” Tugon ni Nicolo saka mabilis na tumayo at lumabas ng apartment ni Haze
