Napatalon si Irene sa labis na pagkabigla nang may tumapik sa kanya sa balikat. Agad siyang napalingon at nakita niya si Ezio na nakaupo na sa kama. Namumungay ang mga mata nito, magulo ang buhok at maging ang suot nitong hospital gown. Natigilan si Irene at saka dali-daling nagpunas ng luha ang dalaga. "Ba't ka tumayo? Kakagising mo pa lang." Bulalas ni Irene.
"I wasn't in coma for years. It's just days." Ezio grunt. "Why were you crying? Who was that? Who made you cry?" Sunod-sunod na tanong ng binata. Agad naman itong tinanggi ng dalaga, hindi niya gustong malaman ng binata kung sino ang nakausap niya at kung ano ang nakaraan niya.
"Nothing special mga kaibigan ko lang na tumawag sa akin na iyak lang ako kasi namiss ko," pagsisinungaling niya. Ngunit hindi kumbinsido si Ezio. Napakuno
