Magkapanabay lamang kami ni Viro sa paglakad. Pareho uli na walang mga kibo at malalim ang iniisip. Kahit pa nga may ilang mga kaklase at kakilala kami na kumakaway sa tuwing dumaraan ang kanilang sinasakyan na bus ay hindi namin magawang ibalik ang kanilang pagbati.
Hanggang sa maka-uwi kami sa bahay ay hindi sumambit si Viro kahit isang salita. Humalik lamang it okay Lola at ako na ang sumagot doon nang magtanong kung kamusta an gaming araw.
“Ayos lamang po, La. Medyo pagod lang po,” sagot ko.
“May ginawa akong champorado doon. Hala, sige at kumain kayong magkapatid,” aniya na halatang natutuwa naman sa mga oras na iyon. Nanonood kasi ito ng paborito niyang teleserye.
“Sige po, La. Magpahinga lamang po kami sandali.”
Nagpaalam na ako matapos ko sabihin iyon. Dumir
