“I… I will thank her. Alam kong kulang ang pasasalamat sa ginawa niya para sa akin. Kung hindi dahil sa kanya ay naulila na sana ang anak ko. Kung hindi rin sana dahil sa kanya… wala ka sa harap ko ngayon.” Sinabi niya ito habang nakatitig ng diretso sa akin na para bang sa akin niya mismo ito sinasabi.
I don’t know what to say. May gusto akong itanong sa kanya pero natatakot ako. Gusto kong malaman kung ano ba kami? Kung may matatawag na bang kami?
“This is the only thing that reminds me of the one who saved me.” May kung anong dinukot siya sa kanyang bulsa at malakas akong napasinghap nang makita ang isang pamilyar na bagay.
“I woke up that day with this in my hand. I don’t know who gave this. I am not even sure if it is really for me but I still keep ito. I kept it
