“Because you are so cute. You are such a lovable kid,” masuyong sagot ko sa kaniyang tanong.
I don’t know what has gotten in to her to ask something like that? I mean, she asks like it was a big deal to her. Even I didn’t understand, I willingly answered her. Noong sinagot ko naman ay para siyang natutulalang tumingin sa akin. May kung anong kumurot sa puso ko nang mapansin ang mga mata niya na para bang punong-puno ng pangungulila iyon.
“May problema ba, Chantal?” Makalipas ang ilang sandaling katahimikan ay muli ko siyang tinanong. Ang kamay na kaninang nakahaplos sa kaniyang buhok ay nakapahinga na ngayon sa sandalan ng kaniyang wheelchair.
Humugot siya ng malalim na hininga na animo ay pasan niya ang mundo. Minsan ay nagtataka na ako kung talaga ba na apat na tao
