Totoo nga siguro ang kasabihan na nagiging mabilis ang takbo ng panahon kapag masaya ka. Halos isang buwan na rin ang lumipas buhat nang maging maayos ang pagsasama namin ni Andrei. Umaapaw ang kaligayahan sa puso ko dahil hindi ko lubos maisip na magiging ganito kaming dalawa. Ang akala ko ay habang buhay ako magtitiis na nakikihati sa kaniya, akala ko ay magiging kulungan para sa kaniya ang kasal naming dalawa. Siguro nga, alam talaga ng mga magulang natin ang makabubuti sa atin.
“May naisip ka na bang pangalan sa mga baby n’yo?” pagtawag pansin ng kaibigan ko habang kumakain ng icecream na pinabili ko sa kaniya.
Ilang linggo na rin buhat nang makabalik ako sa trabaho, ayaw pa sana ni Andrei, pero alam ko na hindi ko pupuwedeng iasa sa kaniya lahat. Besides, wala na rin naman siguron
