Marahan kong iminulat ang mga mata ko at ramdam na ramdam ko ang sakit ng ulo ko. Unang bumungad sa akin ang kulay puting kisame at ang obvious na amoy ng hospital. Napangiwi ako at pilit na gumalaw, pilit ko ring inalala kung ano ang nangyari at ang dahilan kung bakit nandito ako ngayon. My jaw dropped and tears formed in my eyes as I remembered what exactly happened. Marahan ko pang hinaplos ang tiyan ko nang maalala ang nakita kong dugo sa binti ko bago ako mawalan ng malay. Fear enveloped me at the realization that I lost my baby. It was my fault, though. I shouldn’t have had acted impulsively. No one was to blame but me. I closed my eyes real hard to prevent the tears from falling but they are traitors. I couldn’t help myself but to silently cry. A pang of familiar pain crashed my