Hindi maalis ang ngiti ko habang minamasahe ni Elliot ang mga paa ko. Titig na titig din ako sa guwapo niyang mukha na kasalukuyang seryoso sa ginagawa.
“I’m sorry that you have to do this, ’dy. Medyo masakit lang talaga,” mahinang saad ko, nag-angat naman siya ng tingin sa akin at ngumiti.
“I don’t mind,” aniya. “Even if I have to do this the whole day, I won’t hesitate to do so. Maliit na bagay lang ito kumpara sa sakripisyo mo para sa akin at sa mga anak natin,” dagdag pa niya tapos ay marahan niyang hinaplos ang tiyan ko.
“Ang bilis ng panahon, ano?” nakangiting tanong ko. “Parang dati lang nasa tiyan ko pa si Huxley, tapos ngayon sobrang likot na niya. Hindi lang iyon, masusundan na siya ni Hank,” dagdag ko pa.
“Nauna ang mga prinsepe natin, susunod na ang mga prinsesa,” nakangiti
