“Sandali!” mahina kong pagsaway sa ginagawa namin ni Max. Hindi ko na binigyan pa ng atensyon ang pagtataka sa kanyang mukha at agad akong humiwalay sa kanya ng ilang espasyo lamang.
“Sorry. Masyado ba akong mabilis?” mahina niyang tanong sa akin at tumango naman ako. Nakaramdam ako ng hiya dahil ako ang nanguna sa paglalabas ng emosyon pero siya pa rin ang humingi sa akin ng pasensya.
“Ako ang dapat humingi ng tawad sayo. Hindi pa kaya ng isip ko ang bagay na ito pero ang katawan ko, alam kong sanay na sanay sa presensya mo,” sagot ko sa kanya at natahimik kami ng ilang minuto hanggang sa muli kong narinig ang paghilik ni Max. Siguro ay iyon na ang hudyat para makatulog na rin ako.
Hindi ko pa rin magawang isipin kung sino nga ba talaga ang lalaking nasa tabi ko at kung papaano ako
