Cindy’s POV
The tears flowed down to my cheeks as I looking at my phone’s screen. Isang buwan na. Isang buwan na nang mawala ka ngunit hanggang ngayon ay hindi pa rin ako nawawalan ng pag-asang muli kitang makita makausap.
Pinalis ko ang luhang patuloy pa rin sa pagpatak mula sa aking mga mata. Pakiramdam ko ay parang mas lalo lang namumuo ang sakit sa aking puso habang nakatitig ako sa imahe naming dalawa. Masaya kami sa imaheng ito at hanggang ngayon ay bakas na bakas pa rin sa aking isipan at nararamdaman ang masasayang alaalang nabuo namin ni Chantal. Kaya nang dumating ang araw na nawala siya ay labis na saya ang nararamdaman ko.
Ginawa ko na ang lahat. Napuntahan ko na ang mga lugar na maaaring naroon siya—sa apartment niya o kaya sa kung saang sulok nitong paaran at sa siyudad
