Kabanata 70
Halos manlabo na ang mga mata ko dahil sa mga luhang humaharang sa paningin ko. Ilang beses na akong muntik na madapa dahil hindi ko makita nang maayos ang daang nilalakaran ko. Halos hindi na ako makahinga kakahikbi dahil kanina pa bumubuhos ang mga luha ko. Sobrang bigat ng nararamdaman ko at sobrang sikip ng dibdib ko.
“Sorry…” bulong ko sa hangin habang iginagala ang mga mata ko para maghanap ng masasakyan. Kakalabas ko lang ng hotel para kunin ang iilang gamit ko at iilang pera na gagamitin ko para makauwi sa amin.
Wala na akong balak pang dalhin ang mga damit ko at ang lahat ng perang galing kina Lolo Henry at Uriel. Wala akong karapatan na dalhin ‘yon. Dapat nga’y ako pa ang magbayad sa kanila sa dami ng atraso ko sa kanila; sa tindi ng sakit na inihatid ko sa mga pus
