Kahit labag sa loob ko ay pikit-mata akong humarap kay Brandon. Nagulat ako na nasa likuran ko na siya mismo at nakatingin sa mukha ko.
Nakita ko ang pagpipigil niya ng ngiti. Gusto ko sanang mainis sa reaksyon niya ngayon, pero mas nangingibabaw sa akin ang hiya. Gaano kaya kapula ang mukha ko kanina?
Hindi ko pa rin alam kung ano ba ang sasabihin ko, kaya siguro siya na ang nagsimula ng pag-uusap namin.
“I see that you are getting ready…” sabi niya na may nakakalokong ngiti.
Napamaang ako.
“Ha? Getting ready saan?”
Sa halip na sagutin ni Brandon ang tanong ko, nakangiting kinagat niya ang labi niya. Hindi ko pa nahuhulaan ang laman ng isip niya, pero parang bigla akong kinabahan sa klase ng ngiti niya.
“Let’s go outside. Minsan lang kayo makumpleto, nagtatago ka pa rito,” sa hal
