NAKATAYO lang si Reslyn habang nakatingin sa malayo. At kahit wala siyang sinasabi ay ramdam ko ang bigat na nararamdaman niya. There’s this unexplainable mixture of anger and pain lingering in the air between us. I wanted to approach and talk to her—I wanted to ask her reason for doing this, but I remained quiet to respect her silence.
Gusto kong siya ang maunang magsalita. Gusto kong siya mismo ang magsabi sa akin ng dahilan niya. Dahil kapag ako ang nagtanong, baka hindi umayon sa gusto kong marinig ang magiging sagot niya. I never hated her, even once. There’s this unfamiliar force that draws me closer to her—a connection that I cannot point out.
“Wala ka man lang bang sasabihin?” pagbasag niya sa katahimikan. Lumingon siya sa akin at pinanliitan ako ng mga mata. “Sigurado akong gal
