RESTY ANDERSON’S Point of View
Hindi na talaga ako ginalang ng batang iyon. Kahit kailan hindi niya matanggap na anak ko siya at parte siya ng aking pamilya. Kailangan ko pa utusan ang aking tauhan para ipakuha ito sa eskwelahan kung saan siya nag-aaral.
ang minuto pa ang nakalipas at dumating na si Laura. Karay-karay siya ng mga tauhan ko. Matalim at matapang itong nakatingin sa akin.
"Resty, ito na ba talaga ang paraan mo para makausap ako? Kahit pangingidnap sa maliwag na panahon, nagagawa mo?"
Sinenyasan ko ang dalawang tauhan ko na bitawan na si Laura. Pagka-alis ng mga ito at tinuon ko na ang atensyon ko kay Laura.
"Maupo ka!" malamig kong sabi.
"Masyadong mahal ang upuang ito para upuan ko!" sarkastikong sagot niya.
"Laura Anderson! Ganyan na ba katindi ang galit mo sa akin?"
