A Wife's Revenge: Nagpalimlim Kay Kumpare (SPG)

Hindi Mapigilang Tukso

Kabanata 3

TULALA, HINDI MAKAUSAP, at balisa.

Ilang araw ng ganiyan ang estado ni Arthur bago tuluyang bumalik sa dating sigla ang pagkatao niya. Ilang araw na ang nakalipas pero magpahanggang ngayon ay hindi pa rin mawala sa isipan ni Arthur ang ginawa ni Matilda sa kaniya. Nag-iwan iyon ng takot sa buo niyang pagkatao. Hindi niya inaasahan na magagawa nito ang ganoong bagay sa kaniya. Magkakaibigan sila. Magkukumpare at kumare sila, pero bakit tila gustong dagdagan ni Matilda ang namamagitan sa kanila?

Mali iyon. Maling-mali. Walang pinagsisisihan si Arthur sa desisyon niya. Hindi niya hinayaan ang sarili na manalo laban sa pang-aakit ni Matilda sa kaniya. Hindi siya nagpaakit dito dahil mahal na mahal niya ang asawa niya at wala siyang balak na makiapid kahit kanino dahil natatangi lang si Agnes sa kaniya.

Abala si Arthur sa pagtitipa sa computer dahil may ginagawa siyang report nang makatanggap siya ng tawag mula sa reception desk. Pinapapunta siya roon dahil may naghahanap daw sa kaniya.

Bumuga ng hangin sa bibig si Arthur bago sandaling iniwan ang ginagawa niya upang alamin kung sino iyon. Pero tila napatid siya sa kinatatayuan niya nang mapag-alaman na si Matilda ang gustong kumausap sa kaniya.

Bumalik ang naramdaman ni Arthur nang gabing iyon sa kaniya ngayon pero nanatili siyang kalmado at seryoso habang diretsong nakatingin sa mga mata ni Matilda.

“Anong maipaglilingkod ko?” tanong ni Arthur kay Matilda.

“Tulungan mo ako, Arthur. Ninakawan ang bahay namin. Natatakot ako. B-Baka… baka nandoon pa sila. Natatakot ako, Arthur. Please help me…”

At sa pagkakataong iyon ay nagsimula nang umiyak si Matilda. Napakunot-noo si Arthur at bahagya siyang nag-alala dahil sa sinabi nito.

“Sinabi mo na ba kay Bernard? Ang mga anak niyo?”

“Hindi sumasagot si Bernard. Iyong mga bata naman ay nasa school. Si Manang Lisa, nasa loob. I'm scared, Arthur. Paano kung… paano kung pinatay na siya?”

Kita ni Arthur sa mga mata ni Matilda ang takot ng sandaling iyon kaya naniwala agad siya rito. Sakto namang kakarating lang ni Jay kaya inaya niya ito patungo sa bahay nina Matilda.

“Hindi ba puwedeng ikaw lang, Arthur?” tanong ni Matilda habang palabas sila ng station.

“Kapag napatay ako ng mga magnanakaw sa bahay mo, may chance pa si Jay na mahuli sila,” natatawang usal ni Arthur.

“Hindi ito joke, Arthur.”

“Then huwag mo nang alamin kung bakit may kasama ako.” Iling ni Arthur.

Nang makarating na sila sa patrol car nila, pumasok na silang tatlo. Si Jay na ang nagpresintang magmamaneho kaya pinaandar na nito ang sasakyan patungo sa bahay nina Matilda.

“Nakaalis na panigurado ang mga iyon,” lintaya ni Jay sa gitna nang pagmamaneho.

“Paano mo naman nasabi? Eh… eh wala nga akong nakitang lumabas sa loob. Paano kung pinatay na nila si Manang Lisa? Tapos pumasok ako, baka… baka ako na ang isunod niya. Baka nagtatago siya sa loob.” At muling umiyak si Matilda.

Nakakunot-noong humarap si Arthur kay Matilda. “Niya? Sabi mo kanina mga, tapos ngayon, niya? Ano ba talaga, Matilda? Marami ba ang magnanakaw o isa lang?”

Umiling si Matilda habang patuloy pa rin sa pag-iyak. “Hindi ko alam, Arthur. Hindi ako sure. Basta sigurado ako na may nanloob sa bahay ko. And I'm scared for my children's safety. Please gawin niyo ang lahat masuyod lang ang bahay ko.”

Bumuntong-hininga si Arthur bago ilang beses umiling. Makalipas pa ang ilang minuto, nakarating na rin sila. Bumaba sila ng patrol car at dahan-dahang lumapit sa pinto. Bumilang muna silang dalawa ni Jay bago iyon binuksan at alertong inangat ang mga kamay nilang may hawak na baril.

Tahimik lang ang loob. Malinis. Mukhang walang nagnakaw. Sinigurado muna nilang walang threat bago sila pumasok at mula sa living room, natagpuan nila si Manang Lisa na walang malay.

“Check her, Ray. Sa itaas ako,” sambit ni Arthur bago lumapit sa hagdan at umakyat sa ikalawang palapag.

Naka-angat pa rin ang mga braso niya at hawak-hawak pa rin niya ang baril. Seryoso lang si Arthur ng mga oras na iyon at sinigurado niya munang walang tao bago tuluyang umapak sa ikalawang palapag.

Malinis. Walang bakas nang pagnanakaw. Hindi kaya'y kasinungalingan lang ang sinabi ni Matilda? Gayunpaman, itinuloy ni Arthur ang pagsiyasat sa kapaligiran at dinako ang nakabukas na kuwarto. Sumilip siya bago pumasok sa loob. Nakabukas ang bintana noon kaya sumilip siya.

Ibaba na sana ni Arthur ang baril niya nang biglang sumara ang pinto. Muli niyang inangat ang mga braso niya at hinarap ang pinto. Ngunit halos mabitiwan niya ang hawak na baril nang bumungad si Matilda sa harap niya. Ang nagpagulantang kay Arthur ay wala itong pang-itaas kaya nakabalandra sa kaniyang harapan ang mga dibdib ni Matilda.

“Gusto mo, Arthur?” At nang-aakit na minasahe ni Matilda ang sariling mga dibdib.

Sunod-sunod na lumunok Arthur. “You made a false report! Puwede kitang kasuhan sa ginawa mo, Matilda. Mali ito. Mali itong ginawa mo.”

Kagat ang ibabang labi na naglakad si Matilda patungo sa kama at nakabukakang umupo roon. Tinapik ni Matilda ang espasyo sa gilid nito.

“Quickie?” nang-aakit na sambit ni Matilda saka dahan-dahang ibinaba ang suot nitong skirt kaya bumalandra na kay Arthur ang húbad na katawan ng babae.

Lumulunok siyang umatras—sinusubukan niyang labanan ang tukso na idinudulot sa kaniya ni Matilda ngayon.

“Sasabihin ko kay Bernard ang ginagawa mo!” pagbabanta ni Arthur sa babae.

Imbes na mabahala, hindi man lang nagpakita ng kakaibang reaksyon si Matilda. Nakabukaka itong humiga sa kama, isinubo ang dalawang daliri, at ginamit iyon upang laruin sa harap niya ang basang-basang nitong hiwa.

“Puwede kong baliktarin ang kuwento. Puwede kong sabihin na ikaw ang nagsimula—na ikaw ang unang nang-akit sa akin. Ohhh, Arthur… ang sarap. Paano pa kaya kung dila mo ang nasa hiwa ko? Look, oh, pumipintig-pintig na siya. Lápain mo na…”

Bawat salitang namumutawi sa lalamunan ni Matilda ay may kaakibat na pang-aakit. Natulala siya—muling nanumbalik ang naramdaman niya nang gabing iyon. At dahil sa ginagawa ni Matilda, hindi na niya namalayan na nagngangalit na ang kárgada niya at gustong-gusto na noong lumabas sa kaniyang pantalon.

“Hindi ko lolokohin ang asawa ko, Matilda. Mahal na mahal ko si Agnes, at hindi ko hahayaan na masira ang masaya naming pamil—”

“Masisira lang iyon kung ipapaalam mo sa kaniya. Pero matalino ka, Arthur, alam kong hindi mo sasabihin kay Agnes ang panloloko natin. Come here, Arthur. Eat my pússycat…”

Pakiramdam ni Arthur ay nababaliw na siya. Hindi na niya maramdaman ang sarili. Pakiramdam din niya ay tinatakasan na siya ng kabutihan ngayon dahil dahan-dahan siyang naglakad palapit kay Matilda hanggang sa ilang dangkal na lang ang layo niya rito. Malapitan na niyang nakita ang pagkábabae nito at doon ay naglaway siya. Lalo pang tumigas ang kahabaan niya kaya binuksan niya ang zipper niya at hinayaan iyong makalabas.

“Shít, Arthur. Ang laki ng títí mo. Kaya pala mahal na mahal ka ni Agnes dahil malaki pala iyan,” manghang wika ni Matilda bago nito sinapo ang pagkálalaki ni Arthur.

Nang sapuin iyon ni Matilda, napahalinghing si Arthur nang maramdaman ang init ng kamay nito.

“Bakit, maliit ba ang sa asawa mo?”

Ngumisi si Matilda. “Malaki rin. Pero mas malaki ang iyo. Napakasuwerte ni Agnes. Kailan ko kaya ito matitikman?”

Tumawa si Arthur. “Pagkatapos kong tikman ka.” At lumuhod siya sa harap ni Matilda kung saan halos isang dangkal na lang ang layo ng mukha niya sa naglalaway nitong pagkábabae.

Wala na. Nadala na si Arthur ng tukso. Hindi ka niya iyon nalabanan. Sakit niya iyon—kahit kay Agnes, mabilis siyang matukso.

Naglalagablab na ang buong katawan ni Arthur ngayon. Kahit tingnan lang niya ang kayarian ni Matilda, lumabas na agad ang precúm sa kaniyang kahabaan.

Alam niyang mali ito—pero may punto si Matilda. Hindi malalaman ni Agnes itong gagawin nila kung hindi siya magsasabi. Mahal niya si Agnes, at kung ano man ang mangyayari sa pagitan nila ni Matilda ngayon, hindi na muli mauulit. Ito ang una’t huling panlilinlang nila sa mga asawa nila.

Mayamaya pa, sunod-sunod na lumunok si Arthur bago sinunggaban ang hiwa ni Matilda. Inilabas niya ang dila niya at dinilaan ang basang pagkábabae nito. Napaungol agad si Matilda dahil sa ginawa ni Arthur.

Pero hindi pa man sila nasa-satisfy ay biglang nagsalita si Ray mula sa labas. Dali-daling ibinalik ni Arthur ang kahabaan niya sa pantalon niya samantalang si Matilda ay nagtago sa gilid ng kama. Bumuntong-hininga muna si Arthur bago binuksan ang pinto.

“Mukhang walang magnanakaw, Arthur. Iyong matanda, gising na. Nakatulog lang daw siya. Na-check mo na ba ang mga kuwarto rito?”

Tumango si Arthur. “Negative. Mukha ngang wala. Sige na, susunod na ako sa iyo. Kakausapin ko lang si Matilda.”

Tumango si Ray bago ito tumalima. Sinigurado muna ni Arthur na nakababa na ito bago niya nilapitan si Matilda.

“Magkita tayo mamayang gabi. Ite-text kita. Make sure na nasa iyo ang cellphone mo para hindi makita ng asawa mo.”

“Don't worry, hindi naman pinapakialaman ni Bernard ang cellphone ko. Pero aalis ka na ba?”

Bumakas ang kalungkutan sa mukha ni Matilda bago ito yumakap sa kaniya.

“Kailangan kong bumalik sa station. Ayokong maghinala sila sa akin.”

“Aasahan kita mamayang gabi, ha, Arthur. Gustong-gusto ko nang matikman ka. Sabik na sabik na ako sa iyo,” nababaliw na bulalas ni Matilda bago ito tumingkayad sa kaniya at siniil si Arthur nang mapusok na halik.

Malalim ang paghahalikan nila ng sandaling iyon at nadala na rin si Arthur sa temptasyon. Mayamaya pa, siya na ang humiwalay kay Matilda.

“Aalis na ako, Matilda.”

“Ang bango ng hininga mo, Arthur. Nakakaadik ka. Please, make me the happiest woman on Earth tonight. Will you?”

Ngumisi si Arthur bago inilapit ang bibig sa tainga ng babae. “I will…” nang-aakit na bulong niya at bago umalis, humabol pa siya nang pagsipsip ng mga ut0ng at paglamas ng mga dibdib ng babae.