Chapter 49 Alyannah’s POV "Thank you ma'am." I again shook her hand and smiled. The moment she stepped out of the office, I sat down as well. I sighed. Napatingin ako sa isang framed picture sa table ko. I smiled bitterly and the damn tears started to go down as well. It was me… it was me when I was seven months pregnant with Cody. "My baby…" I said and wiped my tears. Kailan ba ‘ko matatapos sa pag-iyak? Hindi ko alam kung dahil ba ‘to sa pangungilila ko sa anak ko o dahil sa baka totoo ngang anak ko yung matagal nang nakabaon sa lupa. I don't wanna lose hope. Ramdam at alam kong hindi iyon si Cody. Pero kung hindi siya iyon, nasaan ang anak ko? Five years… it has been five years. Ang laki laki na sana niya. Until right now I am still having my agony. M