Hindi ako nagsalita, hindi ko rin tinanong kung sino siya. I have a lot of things in mind and it's chaotic in there. Huminga ako nang malalim at pilit pinakalma ang sarili.
"Schoolmate tayo," anito na hindi ko sure kung ako nga ba ang kausap. "Kaya kita kilala," dagdag niya.
This time, alam kong ako nga ang kausap niya. Kilala naman akong rude sa school kaya ayos lang siguro na hindi ko siya pansinin, ano?
But the heck, he just saw me crying. Pumikit ako nang mariin bago bumaling sa kanya. He's smiling but his eyes are looking at me gently, as if he's empathizing with me. Nag-iwas ako ng tingin. Because those eyes, those expression... I used to find those on the eyes of the man that I love and care about.
Vincent.
Gusto kong matawa at the same time ay mainis sa sarili ko. Paanong mas
