Kumulimlim ang buong paligid kahit tanghali pa lang. Suddenly, everything is in chaos. May naririnig akong nag-aaway sa daan at nakakabingi ang busina ng mga sasakyan. Everything feels heavy and also tiresome.
"Vince!" sigaw ko habang hinahabol siya.
Dalawang hakbang pa ay nagawa ko siyang pigilan na sumakay sa kanyang sasakyan. Ngayon alam ko na yung sinasabi nila. So near yet so far. He's so close to me yet he seems so distant. Akala ko noon magka-level lang kami, akala ko noon pantay lang kami sa lahat. Maybe because ever since I hoped that we're possible. That Vince and I aren't just a dream, that for a moment, we're in reality, living our fairytale like how it supposed to be.
Pero hindi pala iyon ganoon.
Unti-unti kong naramdaman ang pagtulo ng mga luha ko na pansamatalang natigi
