Dumaan ang mga araw na parang hangin. Nagpapatangay lang ako sa agos. Sa umaga, nagpapapanggap ako sa harap ni papa na okay na ako, na unti-unti na akong nakakabangon. Pero ibang usapan na kapag nakaalis na ito. Bumabalik ako sa tunay na estado ng puso ko. Wasak at basag.
Laking pasasalamat ko na nariyan ang mga kaibigan sa tabi ko para umalalay. Hindi ko kayang isipin kung ano na ang nangyari sa akin kung wala sila. They have been my support system ever since.
Hindi na namin nagawang i-enjoy ang nalalabing araw ng bakasyon dahil sa bahay sila naglalagi buong araw. They were silent at the first days. I know they were not asking to give me a privacy. But then puputok na siguro ang dibdib ko sa sobrang sakit kung patuloy ko lang na ililihim ang lahat.
I can barely put myself together
