Pinunasan ni Pariah ang mga luhang tuluy-tuloy na naglandas sa mukha niya. Hingal na hingal na siya dahil kanina pa niya binabaybay ang hagdan pababa. Naisip niyang mas mainam na ang maghagdan kaysa danasin na naman niya ang panghihiya ng mga tao na makakasabay niya sa elevator.
Naliligo na siya sa pawis pero wala siyang pakialam. Hindi niya rin inantala ang mga tinging ipinupukol ng iilang mga taong nakakasabay niya sa pagbaba. She can't care less anymore. Ang gusto lang niya ay umiyak ng umiyak para kahit papaano ay mabawasan ang sakit na nararamdaman.
Nanggigipuspos na naupo siya sa isang baitang ng hagdan. Itinaas niya ang mga tuhod, niyakap ito at patuloy na humagulhol. Wala na talaga siyang pakialam kung ano ang isipin ng mga taong makakakita sa kaniya. All she ever wanted at
