HIS HEARTLESS WIFE

Chapter 5

Nagulat ako sa binanggit ni Chevelle. Taon na ang binibilang hindi ko magawang makausap ang chairman ng Del Mundo. Mailap ito at napakapribadong tao.

"Babe, you should order their best seller for Elle. I don't want her to feel uncomfortable," saad ni Audrey.

Kitang-kita ko ang pag-ikot ng mga mata ni Chevelle halata ang pagkadisgusto nito sa lantarang pagngiwi ng kaniyang mga labi.

"Oh, you don't have to worry about me. I don't eat fancy food, Audrey. Sanay ako sa cup noodles at tinapay," anito.

"Noodles and bread? Are you kidding me? Hindi ba sapat ang sustento ng mga magulang ni Blaze sayo?"

"I work my ass to survive in London, Audrey. Hindi ako umasa sa allowance mula kay Daddy at Mommy o sa trustfund ng mga magulang ko."

"Napakayaman ninyo. You don't need to work," wika ni Audrey.

"Not me, my parents are," paliwanag nito sa aking nobya.

Ilang minutong katahimikan ang nagdaan sa aming tatlo. Si Chevelle ang bumagsag sa aming katahimikan.

"Blaze, kailan ko makukuha ang divorce decree documents natin? I needed to change my name back to Valeho. Kailangan ko ang dokumentong iyon to claim my inheritance from my grandparents."

'Paano ko ba sasabihin sa kaniya na wala pang divorce decree dahil hindi ko pa napapawalang bisa ang kasal naming dalawa?'

Tumayo na si Chevelle matapos nitong maubos ang mango juice na inorder ko para sa kaniya.

"Excuse me, and I'll take my leave. Maiwan ko na kayo may meeting pa ako."

It was only one in the afternoon, may isang oras pa siya subalit nagmamadali itong umalis.

"Elle, please, stay. Eat lunch with me and my fiancee," pagdiin ni Audrey sa salitang katipan. Chevelle ignored Audrey. She picked up her purse and stood up. Then she stopped in front of me, leaning close to my face, and muttered in my ear in a way that Audrey could hear what she said clearly kahit na pabulong lamang iyon.

Audrey's eyes pinned like a dagger at us. Kakaibang Audrey ang nakikita ko mula sa pagkakatitig niya sa aming dalawa. Hindi isang Audrey na may taning na ang buhay subalit isang babae na puno ng galit at pagkasuklam.

"I'm giving you a week to process our separation, husband. If not--"

"Are you threatening me?"

"No, I am telling you to give me what you ask. 'Wag mong sayangin ang pagbabalik ko rito sa Pilipinas para lamang paglaruan mo ako. If you can't do it. I will," she told me without remorse and then walked away.

* * *

If I could only walk away. Ginawa ko na. Hindi ko kayang pagtiisan ang pagpapanggap ni Audrey. Napakatanga ni Blake na hindi niya makita na umaarte lamang ang kaniyang pinakamamahal.

Pinagdiinan ko ang salitang 'husband' para ipamukha kay Audrey na kabit siya.Iba man ang alam ng mga tao. Siya man ang kasintahan ni Blaze sa mata ng publiko. Ako pa rin ang legal na asawa hanggang hindi napapawalang bisa ang aming kasal sa Amerika.

'Audrey will remain a mistress. I am the legal wife.'

Nakaramdam ako ng munting kasiyahan ng lumukot ang mukha ni Audrey when I called Blaze 'husband.' Sinadya ko rin banggitin ang DMMC - Del Mundo Medical Center ang ospital pag-aari ng pamilya ni Lionel. He is the interim CEO ng kanilang ospital. Siya ang humalili sa kaniyang ama na kasalukuyang nagpapagaling after undergoing open heart surgery. Wala akong meeting sa CEO ng DMMC for a business reason. It's more of a lunch date. Hindi ako kumain dahil ayokong magalit si Lionel kapag hindi ko nagalaw ang pagkain na inorder niya.

After several dates and trying to be lovers. In the end we settled to be best of friends. 'Yon nga lang kapag magkasama kami we always misinterpreted as a couple dahil masyadong sweet si Lionel. He never changed. 'Baby or babe' pa rin ang palayaw nito sa akin kahit hindi naman kami magkasintahan. He still treated me like his woman. Lionel never failed to take me out on a date whenever he can. He still fond of giving me surprise gifts which I later on got used to.

The business meeting wasn't a meeting. I have a lunch date with my best friend at a Japanese restaurant. Pareho kaming mahilig ni Lionel sa ramen at sushi. Kahit sa apartment namin sa London we often share our food. Hanggang sa nakasanayan na namin ni Lionel to share everything we had. Dahil nagtitipid ako noon. I agree to stay at his huge apartment. Dalawa naman ang kuwarto roon. I chip in for the utility bills dahil ayaw niya naman akong pagbayarin ng renta. Dumaan ang mga taon mas naging kumportable kami sa isa't isa. Hindi niya nabanggit pa ang manligaw sa akin. He said, mas gugustuhin niyang panghabang buhay kaming magkaibigan kaysa magkahiwalay kaming dalawa.

Siya ang naging karamay ko at naging sandalan ko sa lahat ng pighati na pinagdaanan ko sa tuwing makikita kong may balita patungkol kay Blaze at Audrey. Ang huli ay iyong nagsusukat si Audrey ng wedding gown habang nakangiti si Blake sa video. Then, the phone call from him telling me to come home. Akala ko noon pinauuwi niya ako to give our marriage a try. Iyon pala makikipaghiwalay lang.

I can see how Blaze care for Audrey. Para iyong pana na nabaon sa aking dibdib. Wagas ang ngiti nito sa kaniyang nobya. Subalit hindi niya nagawang ngumiti sa aming kasal noon sa Las Vegas.

Sa gabing sinabi sa akin ni Blaze na maghihiwalay kami upang pakasalan niya si Audrey. I swear to myself I will make their relationship a living hell. Pinangako ko sa sarili ko na pahihirapan ko sila at gagawing miserable ang buhay ni Blaze. Pero hindi ko iyon ginawa dahil gusto ko pa rin maging masaya si Blaze kahit hindi para sa akin ang kaniyang mga ngiti. Kahit hindi ako ang rason ng kaniyang wagas na kasiyahan.

A black Mercedes Benz stopped right in front of me. In a flash, I hopped in as he put his car in a full stop. Earlier, I texted Lionel where I was para sunduin ako nito sa lunch date namin.

"Baby, you look gorgeous," bati nito sa akin.

"Gorgeous naman ako araw-araw sa paningin mo," biro ko rito. He chuckled as he started his engine. I can feel pair of eyes were staring at us. Mga matang nakakapaso. I shrugged my shoulders and fasten my seat belt.

"So, how's being a CEO?"

"Still getting use to being the boss," anito.

"You still tend to patients?"

"Of course, profession ko 'yon Chevelle. Hindi ko pababayaan ang sinumpaan kung tungkulin dahil lang ako na ang namamahala ng ospital namin ngayon. Ikaw? How's life threating you?"

"Okay lang ako," I answered woeful.

"I can't see the okay part in your eyes and the way you pout your lips,baby. What's the problem?"

"Wala. Naiinis lang ako. Bakit niya pa ako kailangan imbitahin sa lunch date nila? Para ba ipagmukha sa akin na ako ang asawa pero siya ang mahal?"

"Baby, mahal mo pa rin ba siya?"

"I don't know, Lionel. I am so confused right now. Pinadalhan ako ng bulaklak ni Blaze sa unang araw ng trabaho ko. Why did he send me flowers?"

"Baka pa-welcome niya lang," anito.

"Pa-welcome? Sana bigyan niya ng bouquet ang lahat ng new employees sa kompanya hindi lang ako."

"Did you like the flowers?"

"I did. But, I had my secretary throw them," sagot ko kay Lionel with no remorse.

"Nag-effort asawa mo tapos tinapon mo lang sa basurahan? You're heartless, Chevelle!" Turan nito habang tumatawa.

"He turned me to be heartless," I mumbled.

"We're here."